Christchurch, terugreis en de "epiloog".

Donderdag, 11 december 2014,

Vandaag vertrekken we naar onze laatste verblijfsplaats in Nieuw Zeeland, Christchurch, de op een na grootste stad van het land met bijna 400.000 inwoners. We hadden gisteren bewust gekozen de ‘scenic’ (toeristische) route te nemen want daar werd nogal enthousiast over gedaan in de reisgidsen.

Een ding hebben we echter geen rekening mee gehouden. Het motregende vrijwel de gehele route en je moet het hebben van de fraaie vergezichten op de bergen achter deze route. Maar goed daaraan verander je toch niets dus wij vol enthousiasme over de toeristische route die, in tegenstelling tot de hoofdweg, wel heerlijk rustig was.

Om een uur of een kwamen we bij onze laatste verblijfplaats aan op ongeveer 10 minuten lopen van het centrum van Christchurch. Eerst, op advies van de hoteleigenaar, naar een gigantisch grote mall. Het is één groot Kerstgekkenhuis in een omvang die wij niet voor mogelijk hadden gehouden. Het is dan ook het kortste bezoek aan een winkelcentrum geworden dat we hier hebben gedaan.

Aansluitend bezochten we de toeristeninformatie die ons van het nodige aanvullende materiaal voorzag. Daarin werd vooral de botanische tuin aangeprezen als bezienswaardig. We wandelden vanuit de info dan ook rechtstreeks het stadspark in waarvan de botanische tuin deel uitmaakt. In de botanische tuin deden we nog wat ideeën op voor onze eigen tuin…

De inbedding van de botanische tuin in een stadspark vertoont wel overeenkomst met ‘ons eigen’ Goffertpark. Qua grootte is het Goffertpark met dit stadspark niet te vergelijken. In een stadspark met deze omvang verdwaal je dan ook gemakkelijk wat ons natuurlijk prompt overkwam.

Wij vonden allebei dat deze botanische tuin, weliswaar groot, maar bij lange na niet zo mooi als die wij in Wellington hebben bezocht. Dat heeft zeker ook te maken dat er een heleboel bloemen nog niet in bloei staan, en, zo verzekeren de Nieuw Zeelanders het zelf, dat is aan de vooravond van de zomer bijzonder uniek. Toch fijn dat wij deze unieke tijd hebben mogen meemaken; de koudste lente sinds vele tientallen jaren! Van ons had het een graadje of wat warmer mogen zijn.

Tenslotte het centrum in. Wat een domper krijg je daar te verwerken. Het biedt op sommige plaatsen een ronduit desolate aanblik deze confrontatie met de effecten van de zware aardbeving van 2011. De stadskern bestaat eigenlijk niet meer. De Cathedraal, de trots van Christchurch is vrijwel vernield. De aanblik daarvan is ongelooflijk.

Het hart is er uit en daarmee ervoeren wij Christchurch als een “ontzielde” stad.

Vrijdag, 12 december 2014,

Vandaag was echt een dag met twee gezichten in alle opzichten. Eerst hebben we enige organisatorische voorbereidingen uitgevoerd voor de terugreis. Zo dienden een aantal zaken nog te worden uitgezocht op het gebied van douane, elektronisch inchecken enz.

Aansluitend opnieuw de stad in en daar kwamen we tot de ontdekking dat, hoewel de stad 3½ jaar geleden geconfronteerd werd met een catastrofale aardbeving, er nog altijd moet worden opgeruimd. Ik vind het een raadsel hoe zo lang na een aardbeving, er in feite nog zo weinig gebeurd lijkt zijn. We vernamen later dat in totaal 1800 gebouwen bij die aardbeving zijn ingestort of onbewoonbaar zijn geworden.

Wordt er overigens niet gesloopt dan wordt er nijver gebouwd. Kortom de bouw ondernemingen zullen er niet ongelukkiger van geworden zijn. Ook de vele wegenbouwprojecten zijn een opvallend gevolg van deze aardbeving. Wat ook opvalt zijn de vele beschadigde gevels van woningen en gebouwen. Hierin zijn forse scheuren van centimeters breed te zien. Sommige delen van een gebouw zijn zodoende finaal gescheiden van elkaar.

Even verderop echter werd is met veel elan en enthousiasme een primitief nieuw winkelcentrum herrezen in heuse barakken. Het is een heel kleurrijk geheel en nog doeltreffend en sfeervol ook.

Aansluitend dan weer het andere uiterste. Het monument ter nagedachtenis aan die rampzalige 22e februari 2011. Op een plein, waar eerder een gebouw had gestaan, heeft men 185 stoelen neergezet als symbool voor de omgekomenen bij deze ramp. Het is in al zijn eenvoud een schitterend monument waar je stil van wordt. Alle stoelen, zowel comfortabele leunstoelen, kinderzitjes, rolstoelen, bureaustoelen en huis- tuin en keuken stoelen zijn mooi wit geschilderd wat het geheel nog indrukwekkender maakt. Je kunt ook zien dat het gerespecteerd wordt door, logischerwijze, de bewoners, maar ook door vele bezoekers uit de hele wereld getuige de vele blijken van medeleven in een ter plekke aanwezig boek van herinnering.

Even verderop was, ter vervanging van de vrijwel vernielde kathedraal, een eenvoudige maar mooie kerk gebouwd. En 100 meter verderop wordt met geweld de zwaar gehavende gevel van een kantoorgebouw neergehaald.

In de middag, toen het was opgeklaard ook nog !!, heeft Loes haar hoogtevrees op een knappe manier overwonnen door met mij de gondel in te gaan die naar Mt. Cavendish, een berg ruim 500 meter boven zeeniveau uitsteekt boven het zuiden van Christchurch. Van daaruit had je prachtige uitzichten. Het was nog wat nevelig maar dat was in vergelijking met gisteren te verwaarlozen.

Kortom we hebben er weer een actieve dag opzitten. Nog één dag te gaan hier.

Zaterdag, 13 december 2014,

Vannacht weer prima geslapen in onze comfortabele accommodatie. Waarom dit te benadrukken? Wel vanmiddag werd me door de hoteleigenaar gevraagd of we niet wakker geworden waren vannacht? Waarvan dan wel: wel natuurlijk van de aardbeving die ’s-nachts rond half drie was gevoeld.

Het bleek volgens de deskundigen een beving van een zwaarte zoals die al lange tijd niet meer was gevoeld in die regio. Wakker geworden, nou wij niet….! Het was, naar Nieuw Zeelandse maatstaven weliswaar een niet al te zware aardbeving, maar een heleboel mensen schijnen er door te zijn opgeschrikt. Nu is dat ook wel voor te stellen in een stad die zo kort geleden zo zwaar getroffen is dat men daardoor erg gevoelig is geworden. Het fenomeen had een kracht van rond de 4,7 op de schaal van Richter zo verklaarden seismologen in de krant en op TV.

Overigens bleek aan de betrokken aardbeving een aantal voor-  en naschokken vooraf gegaan resp. gevolgd te zijn. Ook daarvan hebben we niets gemerkt!

Kortom, uitgerust en wel hebben we ontbeten om daarna spoorslags naar het Canterbury Museum te lopen. Dit is een erg gevarieerd museum. Enerzijds veel volkenkundige aspecten maar ook de culturele ‘couleur locale’ werd belicht. Ook kwam de rol die Nieuw Zeeland heeft gespeeld in de verdere ontdekking van Antarctica uitgebreid aan bod. Verder was er nog een aparte vleugel ingericht voor de geologische en seismografische aspecten van het land. Er was onder meer een prachtige verzameling fossielen te zien.

Aansluitend zijn we opnieuw de botanische tuin ingelopen voor een laatste impressie Christchurch. Kennelijk zijn we een paar dagen geleden de verkeerde weg ingeslagen in de tuin want nu kwamen we toch in een fantastisch fraai aangelegde en onderhouden tuin terecht met een grote variëteit aan bloemen, planten, bomen en waterpartijen.

Nadat we ons op deze wijze zo’n uur of vijf prima hadden vermaakt zijn we teruggegaan naar ons hotel om te pakken en de organisatorische voorbereidingen te treffen voor de lange terugreis die ons morgen vanaf Christchurch met een overstap in Auckland en Kuala Lumpur, maandagmorgen vroeg weer terug moet brengen in Nederland. We zullen de lange dagen in elk geval missen en het land heeft een geweldige indruk bij ons achtergelaten. Hierop komen we nog terug in een afrondende “epiloog”.

Zondag 14 en maandag 15 december,

Dat Nieuw Zeeland ver weg ligt wisten we maar dat in drie etappes 22.000 kilometer vliegen dwars over de aardbol vermoeiend is hebben we inmiddels ervaren.

De zondagochtend tijdig vertrokken uit het hotel om de auto in te leveren. Probleemloos. Daarna netjes op het vliegveld afgezet, even ingecheckt en prompt geënquêteerd worden door een medewerker van Tourist Information Christchurch over onze ervaringen in deze stad.

Na een eerste aanloop van Christchurch naar Auckland (1½ uur), vervolgens 1½ uur de tijd om van terminal te wisselen en over te stappen, aansluitend een 10½ uur vliegen non stop naar Kuala Lumpur, aansluitend 4 uur wachten gevolgd door 13½ non stop naar Amsterdam, nou dat is toch een minder prettige bijkomstigheid van een dergelijke verre bestemming. Alles bij elkaar ben je dan bijna 2 dagen aan één stuk door in touw.

Over de reis als zodanig valt niet veel te vertellen. Redelijk “economy” comfort bij Malaysian Airlines maar over een vertraging van bijna een uur bij het vertrek uit Kuala Lumpur kon er geen verontschuldiging af. Waren we niet gewend van een hoffelijk volk als wij de Maleisiërs hebben ervaren.

Gelukkig waren mijn broer en schoonzus tijdig op de hoogte van onze vertraging zodat ze nog een uurtje langer op bed konden blijven om deze regenachtige verkeerstechnische “horror maandagmorgen” zo vroeg in te gaan om ons op te halen van Schiphol. We zijn hen erkentelijk.

De 'epiloog':

Ja, daar zitten we weer in de donkere dagen voor Kerst maar dan thuis. De kinderen hebben het huis al helemaal Kerstklaar gemaakt en dat is heel leuk thuiskomen.

Heel lang hebben we naar deze reis toe geleefd. Veel over Nieuw Zeeland gelezen en dat komt ook tot uitdrukking in de veelheid en variëteit van alles wat we hebben gezien en ondernomen. Het land en zijn bevolking heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. We hopen nog lang van de herinneringen van deze prachtige onderneming te kunnen blijven genieten. Dat is in eerste instantie ook het belangrijkste argument geweest een weblog bij te gaan houden. Het is leuk de herinneringen in boekvorm terug te kunnen lezen in de toekomst.

Over het volk en de gewoonten in dat verre land, de wijze waarmee met elkaar wordt omgegaan in het verkeer hebben wij als een verademing ervaren. Een zebrapad waarbij je als voetganger gewoon veilig over kunt steken, neen zelfs als men ziet dat je aanstalten maakt over te steken men gewoon spontaan stopt.

Het respect waarmee men met de natuur omgaat, ook al is het er in overvloed.

Heel bijzonder hebben wij ervaren de wijze waarop Maori geïntegreerd en geaccepteerd zijn als vanzelfsprekend onderdeel van dit mooie land. De wijze waarop, komt mede tot uitdrukking in het feit dat Maori formeel een taal is in Nieuw Zeeland en niet als dialect wordt gezien.

Ook de wijze waarop cultuur, zeker de volkenkundige aspecten worden uitgedragen en tentoongesteld in musea, galerieën enz. De overheid draagt laag-drempelige toegang een wam hart toe, niet alleen met woorden maar zeker ook door de musea vrijwel allemaal te subsidiëren.

De wijze waarop in heel veel verschillende verblijfslocaties met ons is omgegaan hebben wij als prettig ervaren. Natuurlijk, men verdient aan je, maar dat kan ook met een glimlach, een vriendelijk woord, een gratis krant; kortom met een dienstverlenende houding.

Dan nog kort iets over het weer. Dat heeft ons, wat een aantal van jullie ook met recht stelden, best parten gespeeld. De temperatuur is ons wat tegengevallen. Van de andere kant wisten we ook dat je voor lekker warm en droog voorjaarsweer je niet naar Nieuw Zeeland moet gaan. Het is de koudste lente sedert decennia volgens de NZ meteorologen.

Een paar kanttekeningen daarbij: wij hebben ons elke dag goed geïnformeerd en waar nodig alternatieven gezocht. Bovendien heeft het vaak 's-nachts geregend en tot slot, de meeste regen valt er hoe dan ook naast. Toch hebben we vrijwel alles kunnen doen wat we gepland hadden. We hadden een ambitieus programma dat vrijwel geheel is afgewerkt.

Nieuw Zeeland is ook een land dat zijn keerzijden kent. Zo is in het bijzonder in de plattelandsgebieden sprake van sociale eenzaamheid. Zeker op het Zuidereiland, ter grootte van 3,5 keer Nederland, wonen nog geen miljoen mensen waarvan 800.000 in de stedelijke gebieden en de rest in ‘de eenzame leegte’. Dan kan de natuur mooi zijn maar wij zouden er voor geen goud willen wonen. Een geëmigreerde Nederlander spraken wij daarover en vertelde over het prachtige land maar zónder een sociaal netwerk zoals wij dat in Nederland kennen. Hij ervoer dat echt als keerzijde van de emigratie.

Wij zien in elk geval terug op een geweldige tijd in Nieuw Zeeland. Bijna 8.000 prachtige autokilometers hebben we erop zitten. Autorijden in Nieuw Zeeland is een verademing ook al is het links rijden in het begin even wennen.

Tenslotte willen we iedereen danken voor de reacties op ons weblog of die ons anderszins hebben bereikt. Daarmee hebben de lezers ons ook zeker een plezier gedaan.