Het noorden en westen van het Zuidereiland

Dinsdag, 18 november 2014,

Onder een stralende zon en aangename temperaturen vanmorgen uit Picton vertrokken. Wat een mazzel en dat uitgerekend op de dag dat we helder weer nodig hebben.

Vanuit Picton draaien we gelijk de zogenaamde “Queen Charlotte Drive” op, een weg die bekend staat om zijn mooie uitzichten over de diverse baaien. Deze weg verbindt Picton met Havelock. Voor de afstand van ongeveer 50 km staat normaal gesproken iets meer dan een half uur voor. Als je onderweg graag een paar foto’s maakt, zoals wij, dan heb je al gauw het dubbele van de tijd nodig.

Na Havelock krijgt de weg een mooi weids karakter met op de achtergrond de deels besneeuwde bergen van het Abel Tasman National Park. Via Nelson en Richmond bereiken we na ruim 4 uur Motueka, onze eindbestemming voor vandaag. Het is een klein stadje mooi gelegen aan de Tasman Bay. In totaal hebben we vandaag ongeveer 170 kilometer gereden en ongeveer 50 stops (schat ik) gemaakt om te kijken, een foto te maken of gewoon om ‘een bakkie te doen’.

Eerst maar eens bij de Information navraag doen naar de excursie mogelijkheden in het Abel Tasman National Park. Die zijn er zoveel dat het nogal wat tijd kost om een goede keuze te maken.

We hebben iets van onze gading gevonden, daarbij geholpen door een Nederlandse die nu in Nieuw Zeeland woont.

Hoe het morgen uitpakt; we laten ons verrassen. Daarover morgen meer.

Woensdag, 19 november 2014,

Voor vandaag hebben we een excursie geboekt naar het Abel Tasman Nationale Park. Dat is niet zo maar een excursie van “links ziet u…en rechts…"!

Neen, er moet vandaag serieus "getrackt" worden door het park.

Eerst vroeg opstaan om op tijd de shuttle bus te kunnen pakken die ons naar de startplaats zal brengen. Wat een lijk van een bus! Maar het reed en de chauffeur ging er behendig mee om.

Vanuit de startplaats Kaiteriteri voeren we via allerlei baaien naar het noorden met een zogenaamde “Seashuttle”. Zij noemen het ook wel Seataxi maar dit predikaat past niet bij de ouderdom van het overigens wel zeewaardige scheepje. Van de startplaats varen naar het eindpunt in het uiterste noorden, Totaranui, neemt ongeveer anderhalf uur tijd in beslag.

De baaien die we bezoeken zijn erg mooi. Fraaie ‘bounty’ stranden die er, op een paar verdwaalde kajakkers na, verlaten bijliggen.

De ‘chauffeur’ van het bootje met ongeveer 60 passagiers zet er flink de vaart in. Bij benadering varen we met een snelheid van 40 km/uur. Dat is in het bijzonder te merken aan de hoeveelheid water die met regelmaat over het bovendek loopt of in soms grote hoeveelheden door de openstaande ramen naar binnen komt.

Af en toe krijgen we enige toelichting bij een leuke of zeldzame diersoort die ons pad kruist (bijv. zeehonden), of andere wetenswaardigheden.

In diverse baaien stappen mensen uit om een wandeling of meerdaagse track te beginnen. Ook worden tussentijds passagiers opgepikt.

Op de terugweg stappen we uit in Mosquito Bay op een prachtig strand. Dit mooie strand verlaten we onmiddellijk omdat er een flink stuk gewandeld moet worden over de Abel Tasman Coastal Walkway. De eerste etappe naar Torrent Bay, lopen we in ruim 2 ½ uur. Het is een pittige tocht over een overigens redelijk begaanbaar pad. De wandeling is ons verkocht als een ‘comfortable walk’. Nou écht comfortabel hebben we de wandeling niet ervaren. Met regelmaat hoogteverschillen overbruggen van ruim 100 meter vind ik niet echt comfortabel, temeer daar het pad nogal wat hindernissen kent als oneffenheden, rotsen en boomstronken. De track is wel erg mooi, vooral als je tussen de bomen door diep beneden je, de Tasmanzee ziet met zijn blauwgroene kleuren.

Angstvallig heb ik dan ook gemeden om me heen te kijken tijdens het lopen. Daarmee heb ik inmiddels wat minder goede ervaringen in Nederland.

Het hoogtepunt voor Loes kwam na een kilometer of drie. Over de Falls River, is een prachtige hangbrug gemaakt met een lengte van ongeveer75 meter. Ze heeft zich moedig over haar angst heen geslagen en kwam, natuurlijk opgelucht aan de overkant zonder lichamelijke en geestelijke trauma’s op te lopen. Denk ik.....

Het toetje komt zodra je Torrent Bay hebt bereikt. De boot kan je daar niet meer bereiken vanwege het lage tij en je bent genoodzaakt naar een volgende baai door te lopen over de Torrent Bay bij laag tij.

Op de blote voeten dus door de blubber en over een schelpenpad van ongeveer 2 kilometer. Een soort wadlopen met hindernissen dus. Alles bij elkaar hebben we ongeveer 9 kilometer gelopen.

Moe maar voldaan zoals dat zo mooi heet, kwamen we mooi op tijd aan om nog even van de zon te genieten op Anchorage  Bay waar we tegen half vier werden opgehaald.

En: ook niet onbelangrijk. Vandaag kunnen we opnieuw een mooie zonnige dag bijschrijven.

Donderdag, 22 november 2014,

Vanmorgen zijn we vertrokken naar Westport, aan de westkust van het Zuider-eiland aan de Tasmanzee.

Over de prachtige Mutueka Valley Highway reden we naar het zuidwesten. Het lijkt een vruchtbaar gebied dat erg veel land- en tuinbouw bedrijven bevat. Soms rijden we langs eindeloze velden met appelaanplant, of andere vruchten en gewassen. Vanaf deze weg word je af en toe een blik gegund op de nog veraf gelegen maar nog besneeuwde toppen van het westelijk gelegen Kahurangi National Park.

Na een korte stop halfweg rijden we door naar Westport. Het valt op dat hoe verder westelijk je komt, des te rustiger het wordt op de wegen. In Westport checken we eerst in in onze accommodatie. Vervolgens vertrekken we onmiddellijk richting Cape Foulwind.

Net als je denkt dat je het einde van de wereld écht hebt bereikt, zie je een aanduiding dat je Cape Foulwind nadert.

Deze kaap staat bekend om zijn grote populatie zeehonden die daar verblijven. Elke avond komen daar honderden zeehonden om te overnachten en te schuilen voor slechte weersomstandigheden en ruwe zee. Wij waren er te vroeg om de hele familie ‘thuis’ aan te treffen. Er waren slechts een paar zeehonden te zien maar het uitzicht op en over Cape Foulwind is van een bizarre schoonheid. Rotsen waar je ook kijkt en gigantische golven die daaroverheen slaan. Foulwind betekent niet voor niets ‘verraderlijke wind’. Het waaide er flink maar voor de zeehonden is dat geen enkel probleem. Die speelden fijn verder op de rotsen.

Een ander opvallend feit is dat het verschil tussen laag en hoog tij in de Tasman zee erg hoog is. Hier kun je een verschil in waterhoogte hebben tussen laag en hoog tij van gemakkelijk 4 meter of meer.

Terug naar Westport zijn we het stadje even doorgelopen. Daar blijft het dan ook bij want er is verder niets. Dus even inkopen doen en terug naar het appartement.

O ja, telkens vergeten te vertellen dat wij ons verbazen bij het kopen van 1 of 2 flessen wijn. De betrokken caissière scant allereerst de betrokken ‘sterke’ drank van 11 of 12%, en vervolgens drukt zij op een ‘bescheiden’ bel die door de hele winkel wordt gehoord.

Dan komt er een oudere ‘alcohol tante’ die je met een strenge blik aankijkt, vervolgens aan de kassa een handeling pleegt waarna de caissière het werk weer afrondt. Vreemde situatie. Ik heb me nog niet hoeven legitimeren of ik wel de minimum leeftijd voor de aankoop van alcoholische drank heb bereikt. Ik zal het maar opvatten als een compliment….of zouden er voor jongere ouderen ook beperkingen gelden in het aankopen en nuttigen van alcohol? Dat ga ik nog een keer uitzoeken.

Vrijdag, 21 november 2014,

De hemel zag grijs toen we vertrokken uit Westport. Dat verbaasde ons helemaal niet want al dagen lang voorspellen ze voor deze regio een weerkundige "mand met zure appelen”.

Niettemin zetten we voorspoedig koers richting Greymouth, een stad ruim 100 kilometer zuidelijk van Westport.

Het eerste doel was het bekijken van de zogenaamde Pancake rocks en, niet te vergeten de zogenaamde Blowholes (spuitgaten), in Punakaiki. Het kan wat vreemde associaties oproepen maar de Blowholes zijn gewoon een aantal gaten in grote rotsformaties waar bij flinke wind een fluittoon te horen is. Bovendien komt het zeewater hier bij hoog tij met geweld door de gaten heen.

Je vertrekt vanaf en de hoofdweg door een subtropisch regenwoud en bereikt na 10 minuten het eerste uitkijkpunt. De diverse uitkijkpunten zijn prachtig aangelegd door de Nieuw Zeelandse overheid. Het was een indrukwekkend schouwspel waarnaar we een behoorlijke tijd hebben staan kijken. Samen overigens met vele andere bezoekers uit alle windstreken.

De geologische ontstaansgeschiedenis van de Pancake rocks en de Blowholes is zo mogelijk nog interessanter dan de aanblik daarvan. Miljoenen jaren geleden is het land hier door vulkanische invloeden ‘opgetild’ en hebben de formaties de zo karakteristieke vorm verkregen door erosie. Nadien zijn deze door een lager wordend zeespiegelniveau zichtbaar geworden. Het heeft inderdaad iets weg van een stapel pannenkoeken.

Wij hadden het geluk deze top attractie nog met droog weer te kunnen bekijken. Ook Greymouth hebben we droog gehaald maar daarna bereikte ons de beloofde mand ‘zure appelen’. Wat kan het daar gruwelijk regenen.

In de namiddag hebben we nog even Greymouth bekeken maar dat is eigenlijk geen bezoek waard.

Nu zitten we lekker in ons warme appartement en laten het buiten maar door regenen.

Nog een eigenaardigheid schiet me te binnen: het is een goede gewoonte hier in Nieuw Zeeland, na het passeren van het laatste tankstation ruim 10 kilometer terug, met een fraaie mededeling langs de kant van de weg te komen: “next gas station 100 km”. Nou als je dan wat krap in de benzine zit kun je dus gewoon even 10 kilometer vv terugrijden.

En dat is niet alleen hier in het westen van het land; nee in diverse dunbevolkte gebieden, hebben we dergelijke nuttige borden te laat aangetroffen.

Wellicht bezorg ik de overheid nog een tip de bordjes te verplaatsen tot even vóór het laatste benzinestation.

Zaterdag, 22 november 2014,

Vannacht is de zondvloed losgebarsten over het westen van het Zuidereiland. Tussen de zware buien en af en toe een donderklap door zijn we er in geslaagd om nog redelijk droog in de auto te stappen om vervolgens onder verre van ideale condities de reis van 200 kilometer naar Fox Glacier te maken.

De rit naar het zuiden was pittig door de soms overvloedige regenval maar ook van een soms bizarre schoonheid, hoe vreemd dat ook moge klinken.

Met regelmaat kregen we te maken met grote plassen water op de weg maar dat spat lekker door en als je geen startproblemen meer hoeft te verwachten is daar dus ook niets mis mee.

Wat jammer was is het feit dat we niet al van ver de Alpen konden zien. Onder normale omstandigheden kun je tot op 100 kilometer afstand de toppen van dit hooggebergte zien. Dat hebben we dus moeten inleveren. Anderzijds heeft het landschap iets mystieks over zich door de mistflarden en het diffuse licht. Dat is dus ook aantrekkelijk.

Naarmate de rit vorderde werd het ook langere perioden van soms wel 5 minuten droog. Dat stelde me in elk geval in staat nog wat foto’s te maken van razende rivieren met geweldige stroomversnellingen. Als je daarin terecht zou komen heb je ook als ervaren zwemmer geen enkele kans het er levend af te brengen.

Een vreemd fenomeen was de ‘combinatie brug' die we op onze rit naar het zuiden dienden over te steken. Het is een één baans brug waarover ook nog eens keer een spoorlijn loopt die nog wordt gebruikt. Enerzijds moet je rekening houden met tegemoetkomend verkeer dat je voorrang moet verlenen. Tevens moet je ook nog eens voorrang verlenen aan de trein. Dan hebben we dat ook nog weer eens meegemaakt.

Vanaf Franz Josef, een dorp van niks en geheel gericht op toerisme, begint de weg door de Alpen. Flink de hoogte in en dus in de wolken. Af en toe zie je de gevolgen van de regen in de vorm van een bescheiden aardverschuiving. De weg is goed doch is erg bochtig. Na een uurtje komen we uiteindelijk aan in Fox Glacier, eveneens een dorp van niks dat hetzelfde karakter heeft als Franz Jozef.

Op onze eindbestemming van die dag aangekomen merkte ik hoe vermoeiend het rijden onder dit soort zware omstandigheden is geweest. Dus eerst maar eens een uurtje geslapen.

Als herboren weer opgestaan en nog even door het dorp gelopen en wat inkopen gedaan. Daarna nog even wat staan te praten met de eigenaar van het motel. Hij vertelde me onder meer dat hier per jaar gemiddeld 5 ½ meter regen valt….! Overigens zal het dit jaar wat meer worden omdat intussen de 5 meter al is gepasseerd.

Benieuwd wat de dag van morgen ons gaat brengen. We hebben grootse plannen maar dan moet wel uitkomen wat de weerexperts ons willen doen geloven namelijk dat het morgen een stralende dag wordt….! 

Zondag, 23 november 2014,

Helaas, de weerprofeten zitten er weer eens naast dus zullen we onze eerste plannen in de ijskast moeten zetten. We hebben tenslotte bewust nog een dag extra verblijf hier geregeld omdat deze streek berucht is vanwege het slechte weer.

We hebben vernomen dat in de buurt van ons verblijf een mooi meer ligt, Lake Matheson. Na het ontbijt rijden we naar het meer en starten een rondwandeling om dit prachtige meer. Het is ongelooflijk wat je rondom dit meer aan flora tegenkomt. Het heeft veel weg van een subtropisch regenwoud. De temperatuur is prima en het is droog dus kiezen we voor de langste rondwandeling om het meer. Merkwaardig is dat in de rondwandeling toch nogal wat hoogteverschil zit. Het pad rondom het meer is erg mooi aangelegd en op diverse plaatsen zijn uitzichtpunten gemaakt op vlonders.

Het lijkt overigens wel of heel Azië vandaag eveneens hier aanwezig is. Met vele bussen tegelijk worden ze aangevoerd. Na een kwartier op het hoofdpad moeten de Aziatische dames en heren  rechtsomkeert maken; er moeten immers nog veel meer foto’s worden gemaakt op andere plaatsen.

Daarna zijn we naar de Glacier Walkway gereden waar vandaan je bij de Glacier gletsjer kunt komen.

De wandelweg er naar toe was mooi maar door de bewolking en nevel wat grauw. Niettemin bleek op driekwart van de route dat deze uit veiligheidsoverwegingen was afgezet. Het risico werd door de beheerders te hoog geschat. Intussen begon het ook nog wat te regenen maar we waren wel wat gewend na de afgelopen paar dagen….

Plotseling hoorden we een hels kabaal en begrepen we waarom de weg verder was afgezet. Met donderend geweld kwam een steenlawine naar beneden. Nou je moet er maar niet aan denken wat er kan gebeuren als je daar toevallig in de buurt bent.

Toch blijken een paar van onze Aziatische medewandelaars daarvan niet onder de indruk en gaan, ondanks de duidelijke waarschuwingen, gewoon van de gebaande en gemarkeerde paden af.

Naarmate de dag vordert wordt het aan de horizon steeds lichter. Zou het weer morgen toch nog beter zijn dan vandaag. We vestigen onze hoop hierop.

Maandag, 24 november 2014,

Vandaag gaat het erom spannen. Zou het weer meewerken? In alle vroegte heeft het er alle schijn van dat de weersomstandigheden sterk zijn verbeterd. Na een telefoontje wordt het bevestigd. Wij staan geboekt voor een helikoptervlucht naar de hoogste toppen van Nieuw Zeeland, Mt. Cook en de Mt. Tasman.

Zoals de reisboeken beweren zijn helikoptervluchten bedoeld voor luie mensen en, vinden wij, ook voor diegenen die niet meer via een zware track op eigen kracht op 3.700 meter hoogte kunnen komen.

Dus vliegen we, beiden voor het eerst, in de kleine vierpersoons helikopter weg rond kwart over negen. Afgezien van de unieke ervaring om in een helikopter te vliegen, zijn de indrukken van het landschap beneden je onovertroffen. Je voelt je daarboven ontzettend nietig als je de krachten en het speelveld van déze natuur ervaart. De blik op de gletsjers, die bijna in zee uitlopen, zijn onvergetelijk. Dat geldt ook voor de doorkijk die je zo nu en dan kreeg in de tientallen meters diepe kloven in de gletsjer.

Even onder de top wordt een landing gemaakt op en stappen we uit om een idee te krijgen hoe het er écht uitziet op deze grote hoogte. Zodra je uitgestapt bent zak je onmiddellijk weg in een flink pak sneeuw. Door de vele regen van de afgelopen weken in deze regio is de sneeuw al flink gesmolten maar niettemin ligt er nog altijd een pak van een paar meter.

Ook de terugweg over de Tasman Glacier is prachtig en al gauw komt de landingsplaats weer in zicht. Het is een halfuurtje geworden om nooit te vergeten. Kortom dit is het letterlijke hoogtepunt (3.700 meter) van onze reis geworden

Nadien verwerken we bij een kop koffie de eerste indrukken. Daarna besluiten we Lake Matheson nog een keer te lopen omdat het weer nu zoveel beter is dan gisteren. We liepen deze wandeling nu in omgekeerde richting en dat levert toch weer nieuwe uitzichten op, zeker nu de bergen op de achtergrond zichtbaar zijn.

Naderhand was onze honger naar meer natuurschoon nog niet gestild dus liepen we even een niet al te lange maar pittige track aan de zuidzijde van de Mt. Cook gletsjer. Een stuk rustiger dan de track van gisteren en bovendien had je aan deze kant een veel beter zicht op de gletsjer zelf.

Toen we weer terug gingen naar ons appartement, was de temperatuur nog aangenaam maar de bewolking was sterk toegenomen. Blij dat we die ochtend tijdig gevlogen hadden….

Daarmee hadden we het wel gehad voor deze dag. Vermoeiend maar met prachtige ervaringen in onze koffer reizen we morgen verder. 

Daarover een volgende keer meer...