Het zuiden van het Zuidereiland

Dinsdag, 25 november 2014,

Vanmorgen onder een bewolkte hemel maar droog weer vertrokken uit Fox Glacier voor een pittige rit naar Wanaka in de oostelijk van de Nieuw Zeelandse Alpen gelegen provincie Otago.

De pret van droog weer duurde helaas niet lang want na 50 kilometer begon het een beetje te regenen. Geen erg zware regenval maar toch hinderlijk en vermoeiend voor het rijden.

In het plaatsje Haast, vernoemd naar de Duitse ontdekkingsreiziger Julius Haast, is het begin van een weg door de Alpen. Het is de meest zuidelijke doorgaande weg door dit gebergte op het Zuidereiland. De meest nabij gelegen oost - west verbinding gaat vanuit Greymouth, ruim 400 kilometer noordwaarts.

Zuidelijk van deze weg, over een stuk land van zeker 500 kilometer woont, met uitzondering van een paar zonderlingen die graag geïsoleerd wonen, praktisch niemand. Het is maar waar je van houdt maar mij hoeven ze er niet neer te zetten weet ik nu al. Het is wellicht een goed oord voor gedetineerden om in absolute afzondering in “the middle of nowhere” hun goede diensten aan de maatschappij te verlenen door bomen te kappen of zo?

De weg vanuit Haast over de Haast pas is mooi om te rijden. Jammer was het dat we weer zo weinig konden zien vanwege de lichte regen en de laaghangende bewolking.

Midden op deze route is het één grote bouwput. Dat is het gevolg van een geweldige aardverschuiving bijna 1½ jaar geleden. Grote hoeveelheden rotsblokken en modder zijn op de weg en de brug terecht gekomen. Deze brug wordt nu tijdens de nachtelijke uren uitgebreid naar twee rijstroken.

Na het verlaten van de Haast Pass Highway sloeg de vermoeidheid toe en ik heb lekker een half uurtje de ogen gesloten. Niet zo verstandig, merkten we achteraf, om dan de verlichting van de auto aan te laten. Als de conditie van de accu dan niet goed genoeg is kun je de gevolgen wel raden.

Starten? Dat had je gedacht….! Daar sta je dan met je goede gedrag. Dat is pas een manier van wakker worden zeg. Even later sta je auto’s naar de kant te wenken. Maar ja, op deze weg is nauwelijks verkeer en diegenen die bereid waren te stoppen hadden geen startkabel bij zich. Wij trouwens ook niet. En als je telefoon dan ook nog eens keer geen bereik heeft omdat er bijna niemand woont, dan begin je je op te maken voor een nachtje kamperen ergens midden in de rimboe.

Uiteindelijk stopte een vriendelijk stel dat zou kijken wat ze met onze gegevens konden doen en eventueel de AA inschakelen. Een kilometer of wat terug waren we een gehucht gepasseerd. Het stel was zo aardig om daar een mobiel apparaat te ‘ritselen’ waarmee ze onze accu weer nieuw leven mee konden inblazen.

Wat waren wij onze redders dankbaar. Alleen jammer dat je niets voor hen kunt doen. Deze stommiteit zullen we overigens nooit meer begaan hier.

Eind goed al goed. Daarna konden we weer, genieten van het mooie landschap op weg naar ons appartement, dachten we.

Maar neen. We kwamen opnieuw in een Bed & Breakfast terecht en dat hadden we juist willen vermijden gelet op onze eerdere ervaringen. Overigens hebben we, zo bleek, hier veel meer privacy dan de B&B waarop we in Roturoa zijn ‘afgeknapt’ dus dat gaat helemaal goed komen. Het heeft een prachtige ligging alleen dat weer… Morgen beloven ze ons opnieuw regen in deze droogste streek van Nieuw Zeeland.

Woensdag, 26 november 2014,

Na een nacht met flinke regenval en wind, bleek het in de ochtend stralend weer te zijn. De temperaturen waren voor buitenactiviteiten prima, maar buiten eten bij ‘ons B & B’ was gezien het vroege tijdstip en de stevige wind toch wat fris.

Het ontbijt was prima. Belangrijker nog, de betrokken eigenares was niet té nieuwsgierig. Wij zijn niet van die ochtendmensen en dan ook nog uitgebreid op allerlei vragen in het Engels, antwoord te moeten geven is op een dergelijk tijdstip niet ‘ons ding’.

Na nog wat goede raadgevingen gingen we op weg. Eerst een bezoek aan het toeristen bureau. Wij hadden de intentie Roy’s Peak track te lopen maar dat werd ons sterk afgeraden omdat boven de 600 meter sneeuw lag en de top speciale uitrusting vereiste. Dit alles door de ongebruikelijk lage temperatuur van de afgelopen dagen! Wat een tegenvaller!! Vervolgens werden we geadviseerd de Iron trail te lopen, weliswaar minder lang maar een flinke klim, én zo werd ons verzekerd, het uitzicht op de top was dan echt de moeite waard.

Op dus naar Mount Iron, de blikvanger die even buiten Wanaka staat. Enige geologische toelichting over de ontstaansgeschiedenis stond op een bord vermeld. De tocht begon aarzelend met een laf stukje vals plat. Daarna begon het echte werk. Over een uit de rotsen gehouwen pad, ging de weg steil naar boven. Op sommige stukken hellingspercentages tot wel 30%. En dat is verrekte steil, vonden wij.

We trokken ons dus ook niets aan van de richttijd die als maatstaf geldt deze berg te beklimmen. We zijn tenslotte ook geen dertig meer. Deze rots, want dat is het eigenlijk, heeft een hoogte ten opzichte van Lake Wanaka van een kleine 500 meter.

Opvallend en soms hinderlijk was de harde wind. Vanaf
de flanken van de berg hadden we al een fantastisch uitzicht over Lake Wanaka en daarachter gelegen Alpen met de besneeuwde bergtoppen. Het harde werken wordt beloond door, na een uur, op de top aan te komen. Van daaruit had je, mede door het heldere weer een fantastisch uitzicht over een groot gebied. Over vele meren en een eindeloze reeks alpentoppen had je een vrij uitzicht over 360°.

Na een voorzichtige afdaling over een soms glad en rotsachtig pad kwamen we heelhuids weer beneden.

Na een pauze zetten we in op de Clutha River walkway. Deze ‘relatief’ vlakke wandeling hebben we gemaakt van de oorsprong van de river in Lake Wanaka tot Albert Town en weer terug.

De rivier geldt als de langste van het Zuidereiland en mondt bij Balclutha, aan de oostkust, uit in de Pacific. De rivier heeft een interessante historie. Veel goud is hier in het verleden gevonden tot laat in de 19e eeuw.

Nu is de rivier het domein van kayakkers en forelvissers. Hoewel die er normaal gesproken bij tientallen tegelijk schijnen te zitten, waren de omstandigheden kennelijk niet goed genoeg. Wat ook opvalt, is het feit dat er een maximum quotum voor de te vangen vis ingesteld is.

Daarnaast zijn er delen van de trail waarbij het verboden is stil te blijven staan vanwege instabiliteit van het pad en de rotspartij naast het pad! Men houdt in dit land wel van "verboden", maar controleren, ho maar.

Een mooi voorbeeld daarvan is ook dat in de stadscentra, bordjes staan die de maximale parkeertijd aangeven. Zo zijn er bordjes voor 5, 30, 60, 120 minuten. Er is echter niet gedacht aan zoiets als een parkeerschijf daarvoor verplicht te stellen. Er is geen hond die het controleert en het personeel in de winkels hebben ook zoiets van “gewoon parkeren, en zeker als je buitenlander bent die in een huurwagen rijdt, heb je al helemaal niets te vrezen”.

Nadat we in 2 uur deze wandeling hadden voltooid vonden we het welletjes. Een lekker bad doet dan wonderen voor de vermoeide ledematen heb ik ervaren.

En dan kunnen we opnieuw een leuke en droge dag bijschrijven op onze lijst.

Donderdag, 27 november 2014,

Opnieuw mooi weer maar iets frisser dan gisteren dus toch maar de lange broek aan. Vannacht heeft het geregend en in de bergen rondom ons heen boven de 600 meter gesneeuwd. De mensen die hier wonen vinden deze lente bizar. In deze tijd van het jaar is het normaal gesproken droog en warm….

Wij namen hartelijk afscheid in Wanaka van onze vriendelijke gastvrouw Michele in het B & B in Wanaka. Wij hebben daar een prima tijd gehad, met een goed ontbijt en een prachtig appartement in, wellicht, de mooist gelegen accommodatie van Nieuw Zeeland, tot nu toe dan.

We verlaten Wanaka en trekken verder zuidwaarts richting Queenstown. Rond een uur of tien vertrokken we via de toeristische route over de Cadrona Valley Road. Een weg die voert door een fantastisch landschap over de hoogste geasfalteerde bergpas van Nieuw Zeeland die bijna 1100 mtr. hoog is. Vanuit die Peak heb je een prachtig uitzicht over de vallei waarin Queenstown ligt. Goed het is er wat winderig en fris maar je wilt er toch een paar foto’s maken.

In een van de reisgidsen lazen we onder meer het volgende over Queenstown: ”Deze stad geldt als hét schreeuwerige bedevaartsoord voor avonturiers, backpackers en ADHD’ers”. Nou wij hadden ons al opgemaakt voor een dag vol reuring in dit bedevaartsoord. In de praktijk viel dat echter reuze mee. Natuurlijk, een dergelijke stad aan het water met een hoop vertier betekent veel jonge mensen. Maar onze leeftijdscategorie, de jongere ouderen, bleek ook royaal aanwezig.

Je struikelt er over bars, en vooral gift shops met allerlei prullaria. Maar de omgeving van Queenstown aan het Lake Wakatipu en omgeven door immense bergen is zo mooi.

We liepen nog even door de tuinen van de stad, maar vergeleken met die de parken in New Plymouth zijn deze niet bijzonder.

Na urenlang (tamelijk vruchteloos) shoppen en rondkijken hadden we het wel gezien hier en zetten we koers naar het nabij gelegen Arrowtown.

Zowel in onze accommodatie als in de oude gouddelver stad zelf, lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Zodra we ons appartement betraden kwamen we in een museum terecht. Weliswaar voorzien van een aantal hedendaagse gemakken zoals een toilet en een goede douche en, hopelijk, ook een goed bed.

De olielampen hangen aan het plafond zij het dat hierin een gloeilamp brandt. De (elektrische) verwarming brandt als we binnenkomen; je legt het af!

Op hetzelfde moment staat ook het raam wagenwijd open. Het grappige (?) is dat deze een afkoeltijd kent van ca. 8 uur!? Dus in de tussenliggende tijd moet je kiezen tussen het afleggen van de hitte of het raam open. Lekker milieuvriendelijk.

We oriënteren ons even in het oude centrum maar daar zijn we gauw mee klaar. Het aanbod winkels in Arrowtown is beperkt kent een aantal leuke winkeltjes in de wat oude stijl van het stadje. En dat is wel aardig om te zien

Al met al. Het is een droge dag gebleven; jammer dat het een beetje fris blijft.

Vrijdag, 28 november 2014,

Na een uitstekende nachtrust in onze ‘middeleeuwse cottage’ eerst maar eens een stevig ontbijt naar binnen gewerkt. De hoofdmoot bij het ontbijt is, naast een paar sneden brood, vooral veel fruit en yoghurt.

In de ochtend eerst maar eens de eigenaar op de hoogte gebracht van het feit dat de waterkoker zodanig veel kalkaanslag bevat dat deze gekookt maar met kalk ‘bevlekt’ water oplevert. Niet te gebruiken. Dat beïnvloedde zelfs de smaak van de koffie. Hij vertelde dat door de hardheid van het water hij daaraan niets kan veranderen, helaas…

Daarna vertrokken we via Queenstown naar Glenorchy aan de uiterste noordzijde van het Lake Wakatipo.

De weg naar dit gehucht staat bekend vanwege de mooie uitzichten. Mooie uitzichten in combinatie met een bochtige weg is voor mij een nogal vervelende mix. Het is uiterst vermoeiend rijden maar je wilt toch zoveel mogelijk zien. Dus met grote regelmaat uitstappen en van de werkelijk fabelachtige uitzichten genieten.

Onderweg kom je langs gigantische weiden waarop kudden schapen grazen die per schaap minimaal 100 - 150m² gras tot hun beschikking hebben. Hier kun je dus wel praten over écht puur scharrelschapenvlees. De leefruimte van het doorsnee schaap in Nieuw Zeeland is daarmee aanmerkelijk groter dan die van het doorsnee Nederlandse huisgezin.

Na ongeveer anderhalf uur kom je dan in Glenorchy aan. Een hotel, 2 cafés en enkele huizen. Buiten de dagjesmensen komen hier slechts de mensen die van de natuur in absolute afzondering willen genieten.

Nadien weer terug gereden over dezelfde weg naar Queenstown en gelijk door naar de beroemdste bungee jump locatie van Nieuw Zeeland te weten die op de Kawarau bridge. Het is niet de hoogste maar heet wel de eerste commerciële bungee jump plaats ter wereld te zijn. Vanaf 1988 wordt deze plaats al uitgebaat voor deze activiteit. De Kawarau is “slechts” 43 meter hoog terwijl een andere locatie in Queenstown een hoogte kent van maar liefst 134 meter. Kijk dat is het échte werk.

Wat ons overigens opviel bij de Kawarau bungee is dat er maar erg weinig mensen echt aan de enkels, op de kop naar beneden gaan. De meesten laten zich in een tuigje hijsen en springen op die manier van de brug. Nou wij hebben er maar van afgezien, maar wel staan toekijken. Dat is zeker ook een aardige bezigheid.

Aansluitend terug gereden naar Arrowtown aangezien we nog een wandeling langs de River de Arrow wilden maken. Uit meerdere mogelijke routes kozen we die van 6 kilometer. Mooie afstand voor achter in de middag.

We werden aangenaam verrast toen bleek dat de boodschap van die ochtend bij de eigenaar was overgekomen. Op het aanrecht stond een prachtige nieuwe waterketel. Deze was qua constructie ook nog eens een keer veel beter bestand tegen kalkaanslag.

Kortom: onze dag kon natuurlijk niet meer stuk. We hebben het opnieuw droog gehouden, in tegenstelling tot de verwachtingen. Maar goed…dat fenomeen kennen we ook in Nederland.

Zaterdag, 29 november 2014,

De start van de dag is veelbelovend. Prachtig zonnig weer en een mooie temperatuur. Gaandeweg de dag begint het wat meer te waaien maar het blijft lekker droog.

We vertrekken vandaag opnieuw richting westen naar Te Anau. Dit is een laatste stad in bewoond gebied voor het Fjordland. Daar zijn geen nederzettingen meer.

Het is een flinke rit van 180 kilometer maar de wegen zijn prima en bovendien worden deze steeds stiller. Je bent hier bijna op het einde van het wegennet van Nieuw Zeeland gekomen in westelijke richting. Het stadje Te Anau, ligt op een aardige hoogte en de temperatuur daar is evenredig veel lager dan in het aangrenzende laagland.

De weg hier naar toe liet eindeloze weiden zien waarop kudden schapen, koeien en herten. Voor de rest: de eenzame leegte!

Te Anau is, tegen onze verwachting in, best de moeite waard. Na aankomst maakten we een wandeling, shopten wat en informeerden we naar de mogelijkheden van onze plannen morgen.

Deze voorzien onder meer in een tocht over hooggelegen bergwegen tot ca. 1.000 meter boven zeeniveau. Bovendien wordt er vannacht sneeuw verwacht boven 500 meter en bestaat de kans dat betrokken weg blijft afgesloten. Dat zou een lelijke streep door de rekening zijn maar daaraan verander je toch niets.

Wat er wel verandert waren de omstandigheden waarin ik dit verslag schrijf. Plotseling floept het licht uit en zitten we in het aardedonker. Dit verslag uitwerken op een netbook is nog tot daaraan toe; daar heb je nog wat licht van. Aansluitend spelen we bij het licht van een zaklamp nog een potje Yahtzee. Er stond nog wel een kaars in de kamer maar doordat we niet roken hebben we ook geen lucifers of een aansteker en de hele stad leek al op bed te liggen.

Dan wordt het vervelend zo in het donker dus gaan we half op de tast en met behulp van een zaklampje tanden poetsen en het warme bed in.

We zien wel en wachten met spanning op morgen; sowieso of er weer elektriciteit is…

Zondag, 30 november 2014,

Zondagmorgen. De verlichting is in de loop van de nacht weer aangegaan en als gevolg van de stroomonderbreking was de internet verbinding verbroken. Uiteindelijk kreeg ik er een aan de praat waarna bleek dat de weg naar Milford Sound tot voorlopig 09.30 uur gesloten was wegens sneeuwruimen. En dát eind november daags voorafgaand aan het begin van de meteorologische zomer.

Uiteindelijk bracht de update van later die ochtend de zo gewenste duidelijkheid. De hele weg was opengesteld. De weg naar Milford Sound, een fjord, is één toeristische top attractie. Het aantal bussen vol fotograferende toeristen, vooral Japanners, was niet te tellen. Doordat de enkele reis afstand rond de 120 km bedraagt loop je elkaar bij de diverse uitzichtpunten niet in de weg.

De weg kan het beste worden gekarakteriseerd als een aaneenschakeling van prachtige natuur. Diepe kloven omgeven door hoge besneeuwde bergen, veel Japanners, veel stroomversnellingen, en naarmate we dichter bij de fjord kwamen, een aantal vervelende sandflies, die het, hoe kan het ook anders duidelijk op mij hadden voorzien.

Omdat plaatjes meer zeggen dan woorden voeg ik maar een paar extra plaatjes bij deze dag.

Een aparte attractie was overigens de Kea (Nestor notabilis). Ik had er van gehoord maar op een kleine parkeerplaats stapten we uit en werden we onmiddellijk gewezen op datgene wat op het dak van de auto zat. Een Kea, een inlandse afstammeling van de papagaai. Het beest staat als tamelijk agressief bekend zeker als je er te dichtbij komt. Het beest was ongeveer een halve meter groot, en dat zomaar in het wild. Bovendien is de Kea buitengewoon nieuwsgierig. Het heeft vol overgave zitten knabbelen aan de antenne van onze auto. Tevergeefs dus dat zal dit beestje zijn tegengevallen.

Op een paar plaatsen hebben we een korte wandeling gemaakt. Het is één groot indrukwekkend park dat deel uitmaakt van het grootste Nationale Park van Nieuw Zeeland met een oppervlakte van 12.000 km² wat overeenkomt met een derde deel van Nederland.

Kortom: we hebben van deze bijzondere dag genoten en het weer is wonderbaarlijk snel verbeterd. Mooi droog gehouden en perfecte temperaturen om iets te ondernemen.

Maandag, 1 december 2014,

Vanuit Te Anau reizen we vandaag naar wat ons betreft “het einde van de wereld”. Het heet Bluff en vormt het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland op een paar eilanden na die slechts bewoond worden door vogels en andere vreemde diersoorten zoals ornithologen.

De weg er naar toe is eenzaam; uiterst relax rijden dat wel. Het weer nodigt niet uit tot een ergens gezellig langs de weg even picknicken want het is ronduit fris maar wel droog.

In Bluff aangekomen bekeken we daar het hoogste uitzichtpunt van Bluff waarbij de auto flink moet trekken en zelfs in de bergstand moeite had de steile helling op te komen (≥25%).

Boven aangekomen heb je vooral een riant uitzicht over het stadje Bluff, de haven en de vele zware industrie die dit zo mooi gelegen punt ontsieren. Doodzonde!

Aansluitend begaven we ons naar het wereldberoemde “Stirling Point”, het einde van Nieuw Zeeland in het zuiden. Dit is gemarkeerd door een fraaie wegwijzer waarop enige afstanden (hemelsbreed) staan vermeld. Zo blijkt van hieruit New York een stuk dichter bij dan London of Amsterdam en de Zuidpool ligt, zoals de Nieuw Zeelanders ook graag beweren, letterlijk om de hoek op een afstand van ‘slechts’ iets meer dan 4.800 kilometer.

Terug naar Invercargill waar we nog wat in het centrum rondgekeken hebben en boodschappen gedaan bij de super. Tot onze verbazing bleek in de supermarkten van Invercargill geen wijn te mogen worden verkocht. In 4 steden in Nieuw Zeeland mag alcohol uitsluitend verkocht worden in door de locale overheid beheerde “liquor stores”. Voor een suf flesje wijn moet je dus naar de slijter terwijl in vrijwel geheel NZ, het laag alcoholische drankje gewoon in de supermarkt te koop is.

Dus verder door naar de liquor store. De opbrengst van deze speciale winkels komt, aldus de verkoper, ten goede aan de gemeenschap zoals voor het sponsoren van de zwembadexploitatie, schoolcomputers enz.

Dinsdag, 2 december 2014,

Vanochtend lekker bijtijds op en onmiddellijk kunnen zien dat het een mooie dag gaat worden. De hemel trekt helemaal open en een strak blauwe lucht wordt zichtbaar zoals we die al een tijdje niet meer gezien hebben.

Vandaag vertrekken we uit Invercargill om, via het uiterste zuiden van het Zuidereiland, naar de Oostkust te rijden.

We hebben een prachtige route in gedachten namelijk de Southern Scenic Highway. In Invercargill staat het symbool van deze weg nog aangegeven maar vervolgens zoeken we ons te pletter naar de volgende duiding. Dus dan maar op eigen initiatief zuidwaarts van de SH1 afgeslagen richting Fortrose. Achteraf bezien was dat niet zo'n heel goed plan!!

Je betreedt dan een gebied dat vrijwel onbewoond is. De enkele postbode die we daar zagen vroegen we naar de weg maar die wist het niet. Uiteindelijk zijn we in Fortrose, de toegangspoort tot de Caitlins, terecht gekomen. Met dank aan de navigatiekunst van Loes.

Als je de weg eenmaal te pakken hebt zie je ook hoe prachtig dit afwisselende landschap van baaien, moerasgebied, weiden en rivieren is. Maar eerlijk is eerlijk, daar krijg je pas oog voor als je van de frustratie die je hebt overgehouden aan de zoektocht, ‘verwerkt’ hebt.

Het doel is om via de Caitlins uiteindelijk uit te komen in Balclutha, een plaats aan de Oostkust in de provincie Otago.

De Caitlins kan het beste worden gekarakteriseerd als een groot voormalig moeras dat nu voor een deel is gecultiveerd. De grond is schraal dus ideaal voor grazende schapen.

Dieper in de Caitlins bezochten we Curio Bay waar bij laagwater prachtige fossielen in de rotsen zichtbaar schijnen te zijn. Jammer voor ons maar het was hoogtij dus dat konden we vergeten. Je keek wel uit over fabelachtige en verlaten zand-stranden en op de achtergelegen rotsen in de baai was hier en daar een zeehond of zeeleeuw te zien. Normaal gesproken zijn in deze baai nogal wat walvissen, dolfijnen en pinguïns te spotten maar vandaag hadden die kennelijk geen zin naar deze plaats te komen.

Daarna maakten we een track naar de McLean waterval. Het pad er naar toe droeg nog duidelijk de sporen van de vele regen die kennelijk hier de voorgaande dagen is gevallen. Dus lekker drassig maar op zich goed te lopen. Het is een brede waterval met een bescheiden hoogteverschil maar niettemin echt de moeite waard.

Om niet te laat aan te komen in Balclutha hebben we de rest van de weg in sneltreinvaart afgelegd. Het gebied is zo mooi dat je onmogelijk alles in één dag kunt doen dus we blijven hier een nacht langer. De weersvooruitzichten zijn goed en dan kunnen we morgen nogmaals de Caitlins in om een aantal andere plekken daar te bezoeken.