Zuidereiland: Het Oosten

Woensdag, 3 december 2014,

Vanuit Balclutha, in het oosten van het Zuidereiland, trekken we vandaag opnieuw de Catlins in. Door de grote afstand van Invercargill en deze plaats hebben we een aantal bezienswaardigheden uit ons programma gisteren nog niet kunnen bezoeken.

We zetten dus opnieuw koers naar het zuiden onder een, helaas, zwaarbewolkte hemel. Het eerste doel is Kaka Point, een bekend punt aan de Pacific waar veel dieren worden gespot zoals zeehonden, pinguïns enz. Op een enkele luie zeehond na was de hele kolonie kennelijk op pad. Aansluitend doorgereden naar Nugget Point over 9 kilometer onverharde doch goed berijdbare weg.

Dit punt is echt de moeite waard als je de zin en energie kunt opbrengen het 900 meter steil oplopende pad helemaal tot het eindpunt te lopen tot aan de vuurtoren. Van daaruit heb je een prachtig uitzicht over rotspartijen in zee. Op de wat vlakkere rotsen lagen een aantal jonge zeehonden te rusten. Het is een prachtig mooie en fotogenieke plek. Met een blauwe lucht zouden de foto’s en het uitzicht nog veel mooier zijn.

Na een uurtje terug naar de auto gelopen. Ook wel lekker, bergaf. Toen vielen er een paar druppels maar de weerprofeten hadden droog weer in de verwachting staan dus wij maakten ons geen zorgen.

Helaas zaten de jongens en meisjes van de meteo er opnieuw goed naast. Onderweg naar de Purukainui watervallen kregen we al de nodige regen. Zodra er wat minder regen uit het ‘dak’ viel hebben we snel de regenjacks aangetrokken en hebben er onder redelijke omstandigheden naar toe kunnen gaan, alles kunnen bekijken en weer terug kunnen lopen. Hoewel deze waterval geen erg groot hoogteverschil kent, is deze erg breed en mooi in een bossetting gelegen. Kortom zeer de moeite waard.

Bij terugkomst op de parkeerplaats werden de sluizen volop open gezet. Ons geluk was ‘verbruikt’. Dus in de middag waren we al tijdig weer terug in ons appartement. Tevreden dat we in ieder geval deze drie prachtige punten nog onder redelijke omstandigheden hebben kunnen bekijken.

Eind van de middag knapte het weer geweldig op en zijn we naar het centrum gewandeld. Steil naar beneden en weer terug naar boven.

Donderdag, 4 december 2014,

Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend. Wij vertrokken in de regen en het was nog altijd niet opgehouden toen we ons volgende reisdoel al weer bereikt hadden. We verblijven nu in St. Clair, een voorstad van Dunedin, de fraaie universiteitsstad aan de oostkust van Nieuw Zeeland.

Dit betekende dat we al onze voornemens voor het ochtendprogramma hebben moeten schrappen. Daardoor kwamen we veel te vroeg bij de volgende accommodatie aan. Gelukkig konden we daar eerder in. Het is een erg ruim appartement waarbij we een halve vleugel van een villa in Victoriaanse stijl tot onze beschikking hebben. Lekker comfortabel zoveel ‘Lebensraum’.Vanuit ‘onze vleugel’ heb je een mooi uitzicht op de boulevard en de Pacific.

Rond een uur of drie begon de neerslag af te nemen en zijn we het centrum van Dunedin ingegaan. Dit was, gezien de omstandigheden, de beste keus want een voor ons aantrekkelijk museum hadden we nog niet ontdekt. Dus… de stad verkennen. Ook leuk.

Toen we de eerste streep blauwe lucht aan de horizon zagen verschijnen spoorslags terug naar ons verblijf. Wellicht nog een wandeling langs de kust? 

Tussen acht en negen uur nog lekker in het licht, een stuk gaan lopen langs de prachtige kust. Het is een mooi stuk natuur zo vlak bij de bewoonde wereld. Op de terugweg troffen we, op nog geen  2 meter afstand, een zeehond aan die erg vroeg van zijn ‘werk’ was teruggekeerd. We keken elkaar even aan, het beestje poseerde braaf voor een foto en wij liepen gewoon door.

Vrijdag, 5 december 2014,

Sint Nicolaas heeft ons verrast met een mooie dag vandaag. We zijn onmiddellijk na het ontbijt op pad gegaan richting het Otago schiereiland. Het is één groot natuurreservaat en slechts op een paar kleine gehuchten na, nagenoeg onbewoond.

Omdat het nog vroeg was wilden we eerst naar het Royal Albatross Centre op de uiterste oostpunt van het schiereiland, Taiarowa Head. De weg er naar toe over het noorden is prachtig. Gelegen aan een baai die uitmondt in de Pacific krijg je de mooiste vergezichten voorgeschoteld.

Het was inderdaad nog lekker rustig daar met uitzondering van de meeuwen die hun uiterste best deden hun kostje bij elkaar te schreeuwen. Toch hebben we nog een paar Albatrossen kunnen spotten. Ook, maar dat wordt al vanzelfsprekend, een paar zeehonden en zeeleeuwen. Eigenlijk is dit deel van Nieuw Zeeland één grote dierentuin in het wild. Heel bijzonder.

Op de kaap hebben we een tijd rondgekeken en dieren gespot. Dat albatros centrum was nog niet open dus namen we de bergroute over het zuiden terug naar St Clair (Dunedin). Deze weg is hier en daar knap steil maar biedt geweldige uitzichten. Na enige tijd, en een heleboel foto’s, kom je dan aan de zuidkant van het schiereiland uit waar je via smalle wegen weer naar Dunedin terug kunt.

Aansluitend zijn we opnieuw naar Dunedin stad gereden en hebben we de Baldwin Street, de steilste straat van de wereld (Guiness Book of records) “bedwongen”. Nou, steil is die; daar weten wij over mee te praten inmiddels. Maar als je het vergelijkt met het beklimmen van de Mt. Taranaki in het Egmont NP stelt die straat helemaal niets voor.

Aansluitend opnieuw het centrum in voor een bezoek aan een kunstgalerij en het bezichtigen van het beroemde stationsgebouw. En toen, ja toen zat de dag er weer bijna op maar niet voordat we nog een wandeling over de boulevard hadden gemaakt. De golven sloegen hoog over de rotsen; het heeft kennelijk flink gestormd buitengaats de afgelopen dagen.

Weer iets te weten gekomen over het geheimzinnige parkeerbeleid… We zagen vanmiddag een parkeerwachter auto’s controleren op een plaats waar slechts 5 minuten mag worden geparkeerd. In plaats van even rustig 5 minuten op je achterwerk gaan zitten en aansluitend de dan nog aanwezige auto’s te gaan bekeuren…neen hier doet men dat anders. De parkeerwacht voelt aan de temperatuur van de band hoe lang naar zijn inschatting betrokken auto daar al geparkeerd staat en gaat vervolgens al- dan niet over tot het uitschrijven van een prent. Het is heerlijk om dit tafereel vanaf een terrasje te kunnen waarnemen.

Zaterdag, 6 december 2014,

Rond half 10 weer startklaar voor vertrek. Eerst nog 2 zware koffers 6 trappen omlaag zeulen…! Welke accommodatie heeft tegenwoordig nog geen lift voor zulke minder leuke klussen? Maar ach; ik ben ermee op deze hoogte gekomen dus zal ik het ook beneden krijgen.

Zonder blessures in geslaagd om het hele handeltje beneden te krijgen en vertrokken naar Oamaru, ruim 100 kilometer noord van Dunedin. Onderweg eerst een bezoek gebracht aan Moeraki, waar zich kennelijk een wereldwonder heeft voltrokken. Op het strand liggen vele Moeraki boulders, zeg maar grote stenen, waarvan niemand, ook de geologen niet, schijnt te weten waar deze vandaan komen. Deze worden ook wel aangeduid als ‘septarische concreties’, wat het dan ook moge betekenen!!! Sommigen noemen het ook wel erg grote schildpadeieren (2 meter diameter). Erg groot beestje dus. Eigenlijk is er niet veel aan te zien maar ja…de reisgidsen prediken deze bijzondere locatie dus wij ernaar toe. En zo waren er veel mensen die er hetzelfde over dachten. Immers er stonden heel wat auto’s en bussen op de parkeerplaats. Geologisch heeft nog niemand een verklaring voor die geërodeerde stenen kunnen vinden.

Als je het mij vraagt is er gewoon een slimme zakenman die die keien er enkele tientallen jaren geleden heeft laten neerleggen om vervolgens een restaurant en souvenirshop in de directe nabijheid neer te zetten. Slimme marketing truc.

Toen we bijgekomen waren van deze geweldige bezienswaardigheid, verder gereisd naar Oamaru. Oamaru is een aardig stadje met een fraai oud, sterk Engels aandoend, centrum.

Vervolgens de winderige pier opgelopen. Tot mijn verbazing zag ik daar tot tweemaal toe een dolfijn rondzwemmen. Ik heb hem niet kunnen vangen op een foto dus moet je me maar op mijn woord geloven, temeer daar Loes het beestje ook niet gezien heeft.

‘s-Avonds bezochten we de top attractie van het dorp namelijk de baai waar de geelogige pinguïn te spotten is. Dit zeldzame diertje is een bedreigde diersoort van de eerste orde en wordt over de hele wereld beschermd. De laatste 2 uur daglicht gebruiken de volwassen exemplaren om weer aan wal te komen en hun kroost, dat nu nog erg jong is, te voeden.

We hebben er bijna een uur staan kijken maar een volwassen ‘geelogige’ hebben wij helaas niet mogen zien. Wel twee jonge dieren hebben we gespot maar omdat het uitzichtplatform zich wel 40 meter boven het strandoppervlak bevond, kon je er niet zoveel van maken. Wellicht bieden de foto’s nog enige uitkomst.

Al met al een plezierige afwisselende en mooie droge dag meegemaakt.

Zondag, 7 december 2014,

Het oogt bijzonder vriendelijk buiten als we opstaan. Dus snel ontbijten en weg wezen. Eerst naar het uitzichtpunt omdat je in de vroege morgen veelal de zuiverste lucht hebt waardoor het zicht maximaal is. Je kijkt inderdaad een heel eind weg. Westwaarts zelfs tot aan de besneeuwde NZ Alpen. De wind was echter een tegenvaller. Het waaide aanmerkelijk harder dan gisteren.

Zaterdag hebben we de oude binnenstad globaal verkend maar vandaag gaan we dat in detail overdoen. De oude binnenstad van Oamaru bestaat voor het grootste deel uit panden in Victoriaanse stijl, alwaar even oude beroepen uitgevoerd en de producten aan de man worden gebracht. De panden zijn opgetrokken uit gele kalksteen waar ook de beeldhouwers hun werk mee uitvoeren. Deze steen staat alom bekend als de ‘Oamaru stone’.

Het is een aardig tijdverdrijf door een dergelijk centrum en deze huizen cq. ateliers heen te kuieren en een gevulde koek te halen volgens Oudhollands recept gebakken door de voormalige Nederlandse bakker.

De fraaie bouwstijl in de oude stad, staat in schril contrast met de rechthoekige betonnen blokken waar het stadscentrum mee is volgebouwd.

Ook rijdt er een prachtig opgekalefaterde stoomtrein die liefhebbers tegen betaling een half uurtje rondrijdt.

Na een paar uur hadden we dit alles wel gezien en begonnen we onze wandeling over de heuvels rondom Oamaru. Het was ons op het uitzichtpunt al opgevallen en nu weer in het stadcentrum dat er af en toe een harde zuidenwind door de straten waaide. De wind wakkerde evenwel in de loop van de dag verder aan en toen we de heuvels betraden was het helemaal erg. Daar had stormachtige wind vrij spel. Het bleek niet geheel ongevaarlijk op heuvelkammen te lopen zo’n 80 to 100 meter boven de omliggende valleien. Bomen kraakten in de voegen maar ook takken van gemiddelde dikte knapten af als luciferhoutjes.

We hebben ons toen maar weer rap naar het dal verplaatst. De rest van de dag bleef jammer genoeg de harde koude wind doorstaan maar het bleef heerlijk zonnig. We hebben ons dan ook prima vermaakt verder die dag.

Maandag, 8 december 2014,

Vanochtend weer vertrokken uit ons winderige oord richting warme ‘noorden’. Aangezien de afstand tussen de Oamaru, waar we nu zitten en Timaru nog geen 100 kilometer bedroeg hebben we ons een omweg gepermitteerd door de vallei van de Wataki River.

Onderweg werden we geattendeerd op de aanwezigheid van Maori tekeningen van erg lang geleden op de rotsen. De tekeningen waren erg primitief en konden ons niet echt imponeren. Dat zegt wellicht meer over ons dan over de tekenkunst van de Maori en de waarde daarvan. De rotspartij echter waarop deze tekeningen waren gemaakt vonden wij des te mooier. Het bleek eveneens gele kalksteen te zijn maar hierin waren erg grillige en ongelijke vlakken te zien, waarschijnlijk veroorzaakt door erosie.

De vallei is een erg vruchtbaar maar blijkbaar ook erg droog gebied. Overal zie je gigantische beregeningsinstallaties staan. Ik heb er een paar nagemeten en die hadden allemaal een lengte van ongeveer 600 meter. Om de 50 meter een stel tractorwielen waarmee de installatie door de akkers of weilanden kan worden verreden. Een aantal van die installaties waren ook in bedrijf. Imponerend.

Rond tweeën kwamen we aan bij ons onderkomen in Timaru. Nadat we ons hadden ingekwartierd hebben we een ruime verkenningstocht gemaakt door de stad. Naar NZ maatstaven is Timaru immers een heuse stad met 27.000 inwoners…!

Onze reis duurt nog maar een paar dagen en daar willen we in een wat rustiger tempo dan tot nu toe van genieten. Dan bestaat de kans dat we een beetje ‘uitgerust’ thuis komen, hoewel alle indrukken die we hebben opgedaan ook nog een plaatsje op onze eigen “harde schijf” dienen te krijgen. Daarvoor is dit blog natuurlijk een mooi hulpmiddel.

Dinsdag, 9 december 2014,

Vandaag onze eerste ‘rustige’ dag in Timaru. Sinds enige tijd is gelukkig de wind gaan liggen, het is droog en de zon komt er af en toe door. Tijd dus voor (toch) nog een actieve dag. Ons doel van die dag is Lake Tekapo, een meer aan de Oostelijke voet van de Nieuw Zeelandse Alpen, ongeveer 130 kilometer hier vandaan. We hebben gelezen dat van daaruit mooie wandeltochten zijn te maken.

Aangekomen na ongeveer  1 ½ uur rijden was het eerste dat ons opviel de geweldige hoeveelheid lupinen die ja langs de oevers aantreft. Hoewel in het wild heeft het er toch de schijn van dat men hier een leger vrijwilligers aan het werk heeft gezet deze bloemen de planten. Ook elders in het oosten van het Zuidereiland tref je deze bloemen wel aan maar niet in deze aantallen. Het vormen complete ‘lupinenbossen’. Het biedt wel een feestelijke aanblik.

Na informatie te hebben ingewonnen kozen we voor de Mt. John Summit & Lakeside trail. Een middelzware track van ongeveer 9 kilometer. De tijd die er voor staat is 3,5 uur en dat is ook de tijd die wij er voor nodig hebben gehad.

De tocht gaat van de zuidoever van het meer op 710 meter hoogte via een veredeld geitenpad naar de Mt. John Summit op 1050 meter hoogte. Kortom voor ons een flinke klim gevolgd door een korte maar steile afdaling. Tijdens de klim loop je continue rotsen te vermijden en te voorkómen in konijnenholen te stappen. Tijdens de afdaling moet je erg alert zijn dat je niet uitglijdt over het losse gravel.

De uitzichten over het meer en de nabijgelegen Alpen waren geweldig. We hadden wel ‘de pap helemaal op’ toen we eenmaal beneden waren. Het plaatsje Tekapo heeft niets anders dan toerisme te bieden. Dus cafés, restaurants, hotels en boven alles natuurlijk, erg prijzige souvenirwinkels. Vanzelfsprekend zagen we daar ook weer veel Aziaten, vooral Koreanen en Japanners.

En dan nog een stukje van 130 kilometer terugrijden. Er zijn dagen dat ik geen 260 kilometer rijd om een mooie wandeling te maken. Deze tocht was echter een bijzondere dus een uitzondering waard.

Moe streken we neer in ons appartement waar we rond een uur of 6 aankwamen. Het is een aantrekkelijke en mooie dag geweest en als de weerkundigen gelijk krijgen zou dit wel eens de laatste kunnen zijn voordat we vertrekken aanstaande zondag…!?

Woensdag, 10 december 2014,

Eindelijk, op de valreep, hebben de weerkundigen een keer het gelijk aan hun zijde. Het regent vandaag, volgens verwachting (!), in Timaru en de temperatuur is ongeveer de helft van wat het gisteren was.

Niet getreurd: wij hadden een alternatief programma opgezet met de nodige culturele activiteiten. Eerst bezochten we de Art Gallery ‘Aigantighe’, Gaelic voor ‘thuis’. Het bevat een variëteit aan kunst zoals een groot aantal Afrikaanse maskers, sculpturen en schilderijen. De toelichting bij de grote verzameling maskers was erg boeiend. De schilderijen bleken afkomstig van een groot aantal verschillende meesters die, hoewel van diverse nationaliteiten, toch allemaal een bepaalde binding hebben gehad met Nieuw Zeeland. Kortom de ochtend zijn we droog doorgekomen.

Daarna kort naar een galerie met een ‘kleine g’. Dit bleek hoofdzakelijk een verkooppunt te zijn voor locale kunstenaars in de categorie "weinig voor veel".. Dat hadden we snel bekeken.

Daarna, geloof het of niet, een kerkenroute. Er staan een paar erg mooie kerken in Timaru. De bekendste, de RK Basiliek van het heilig hart, moet in onze ogen qua schoonheid, wedijveren met de, minstens zo mooie en schijnbaar zo uit Engeland overgeplaatste Protestantse kerk. Het valt in ieder geval op dat er veel kerken van evenzoveel geloofsgemeenschappen hier in Nieuw Zeeland staan. In dat opzicht doet Nieuw Zeeland nauwelijks onder voor de VS.

Zoals je wel vaker ziet na een dergelijke ‘bedevaart’ (!?), aan het eind van de route werd het droog en is het de rest van de dag gebleven. Genoeg tijd over voor een rondje langs het strand.

Daar observeerden we een Maori stel dat met een sleepnet met de hand vissen aan het vangen was. Ik dacht eerst dat kan toch niets opleveren maar dat klopte helemaal niet. Met vereende krachten bracht het stel het sleepnet naar de kant en bekeek de vangst. Ze vertelden me dat ze op deze wijze tenminste 50 verkoopbare tongachtige vis werd gevangen per sleepactie van een half uur. Met tweemaal per dag een dergelijke vangst konden beiden in hun levensonderhoud voorzien. En nog veel plezier in hun werk op de koop toe.

Al met al hebben we een afwisselende en boeiende dag beleefd. Bovendien een leuke combinatie van cultuur en buitenactiviteiten.

We zijn van plan maandag terug in Nederland te zijn. Daarna volgt onze laatste bijdrage aan dit weblog.