Wellington en Picton (Zuidereiland)

Donderdag, 13 november 2014,

Hoewel we na de verregende dag van gisteren nauwelijks meer wisten hoe de zon eruit zag, werden we vanochtend met stralend weer wakker.

Na de zondvloed van gisteren vertrekken we vanuit Palmerston North. naar Wellington, de laatste bestemming op het Noordereiland en gelegen aan de                                             Cook Strait.

Doordat er bij de verzending van de reserve hoorapparaten iets bleek te zijn misgegaan bij DHL kwam het pakketje niet door de douane en moesten we ons eerst met een uitgebreid en correct ingevuld uitvoerig document bij de douane vervoegen en hen toelichting op de situatie geven.

Nadat het droevige verhaal door een uiterst correcte ambtenaar was aangehoord heeft hij, vanzelfsprekend na overleg met zijn chef, het misverstand gecorrigeerd en is de zending alsnog ingeklaard.

We blijven nog even in gespannen afwachting maar hebben er alle vertrouwen in dat het nu voor elkaar is en dat het pakje morgen wordt afgeleverd.

Het vinden van ons hotel in Wellington was nog niet zo simpel maar met een goede kaartlezer naast je, en een bijna goede kaart, kom je er met enige improvisatie.

Het hotel is gunstig gelegen vlakbij Cuba Street, dé uitgaansstraat van Wellington. Dat wordt dus een paar avonden flink stappen!!?

Eerst naar het Information Center in Wellington gelopen. Een gigantische hoeveelheid balies met evenzoveel medewerkers staan daar klaar om toeristen wegwijs te maken.

De I-medewerker maakte ons attent dat we precies op tijd waren voor een rondleiding door het Parlementsgebouw van Wellington, die middag om 3 uur. Ook wel de “Beehive” (bijenkorf) genoemd omdat de vorm van het gebouw daar wel wat van weg heeft.

Het was een boeiende rondleiding; weliswaar een saaie muts van een ambtenaar maar het verhaal was interessant.

Vooral de volledige opname van de Maori in ook de politieke samenleving is frappant. Hetzelfde geldt voor het vrouwenkiesrecht dat hier al in 1893 werd gerealiseerd. Het Parlement blijkt tweetalig. Zowel Engels als Maori zijn hier officiële talen en de uitspraken van de Parlementariërs worden vertaald door tolken.

Het politieke systeem in Nieuw Zeeland lijkt op dat in Engeland. Hoewel de Senaat hier niet bestaat blijft het door het districtenstelsel en het Parlement ingewikkeld  Maar je ziet: zelfs als die niet bestaat, de politiek blijft een ‘praatfabriek’.

Maar het meest boeiende vond ik echter de fantastische bouwkundige constructie die het Parlementsgebouw vrijwel bestand maakt voor zeer zware aardbevingen. Men heeft de fundamenten van het Parlementsgebouw op ingenieuze wijze gescheiden van het gebouw zelf, en dat op speciale draagblokken geplaatst.

Daarna zijn de fundamenten van het gebouw bóven de draagblokken doorgesneden zodat het onderste, in de aarde verankerd deel, kwam los te staan van het bovenste deel van het gebouw. De draagblokken, alle 419 geplaatst in een betonnen constructie, vangen de schokken op in het onderste deel waardoor het bovenliggende tot een aardbeving van 7.5 op de schaal van Richter absoluut geen schade oploopt. Hierdoor kan het gebouw tot maximaal 45 cm bewegen ten opzichte van het aardoppervlak zonder zware schade op te lopen.

Tot een aardbeving van ruim 9 op de Richter schaal ontstaat door deze constructie slechts lichte schade. Okay, ik draaf misschien wat door maar dit staaltje technisch vernuft heeft me dan ook echt geïmponeerd.

Daarna nog even wat eerste indrukken opgedaan van Wellington en we kunnen weer een interessante, en droge, dag bijschrijven.

Vrijdag, 14 november 2014,

Onze eerste volle dag in Wellington kent een ambitieus programma…..mits het weer mee werkt. En dat doet het ook, zo lijkt het.

Voor onze manier van doen mooi op tijd opgestaan om een uur of acht. Ontbijten en eerst naar Mount Victoria gereden. Dwars door de stad op 15 autominuten van het hotel maar erg de moeite van het bekijken waard. Vanuit dit punt, bijna 200 meter boven de zeespiegel, heb je een prachtig uitzicht over Wellington en wijde                                             omgeving.

Terug naar het hotel om te checken of DHL inmiddels zijn belofte was nagekomen. Helaas nog niet dus nog maar eens gebeld waarbij doodleuk werd meegedeeld dat het vandaag niet lukt en op de eerstvolgende werkdag (maandag!!)wordt bezorgd. Aansluitend nog maar eens een mail gezonden naar de hoogste in rang en aangedrongen op spoedige bezorging. Maandag immers hebben we Wellington verlaten en zitten we op het Zuidereiland. Om een lang verhaal kort te maken: het pakketje is er nog altijd niet maar zou wel ter bezorging worden aangeboden vandaag?? We wachten het maar af.

Verder naar de kabelbaan die ons naar een ander hooggelegen deel van Wellington brengt op ongeveer 120 meter boven het stadscentrum. Via een erg mooie botanische tuin daal je dan weer geleidelijk af naar het stadscentrum. De botanische tuin kent een geweldige variëteit aan bomen, bloemen en planten. De ‘exoten’ zijn te zien in een daarvoor bestemde kas. Een erg fotogenieke tuin vond ik zelfs, die nu niet bekend staat om zijn passie voor tuinen. De Engelse invloed is in deze tuin ook erg groot. Met uitzondering van de palmbomen en de geweldige hoogteverschillen zou je je deze tuin ook in Engeland kunnen voorstellen.

Van daaruit naar het grote havengebied van Wellington. We liepen over prachtige kades, die grotendeels autovrij zijn gemaakt, met een heleboel creatief aangelegde zithoekjes. Veel inwoners maar ook veel toeristen komen hier hun vrije tijd doorbrengen. Het was intussen een stralende dag geworden.

Verder langs de kaden werden we plotseling geconfronteerd met een ons erg bekend voorkomend schip. Onder Nederlandse en Nieuw Zeelandse vlag lag hier de Sea Shepherd voor anker. De vrees van de Japanse walvisvaarders in het Zuidpool gebied. Liefkozend door hen ‘eco terroristen’ genoemd. De bemanning van de Sea Shepherd tracht, soms met een aan fanatisme grenzende vastberadenheid, de walvisvaarders van hun vangst af te houden. Discovery channel heeft destijds een hele serie over dit beroemde / beruchte schip uitgezonden. Ook rondom IJsland maar ook in het Golfgebied zijn in het verleden door dit schip om milieu redenen acties gevoerd.

Tijdens een praatje met een van de bemanningsleden vernamen we dat ze kort geleden op hun thuisbasis – Wellington – waren aangekomen en binnen 2 weken weer zouden vertrekken richting Antarctica.

Morgen worden we in staat gesteld dit schip te bezichtigen. Gaan we zeker doen.

Na nog een uitvoerige kadewandeling zijn we via de Cuba street, teruggelopen naar het hotel. Tijdens een ‘pitstop’, lekker in het zonnetje op een van de vele terrassen in Cuba street vallen toch weer een aantal dingen op:

Veel meer dan in Auckland is Wellington het domein van de backpackers.

Of het de Maori invloed is weet ik niet maar het is opmerkelijk hoe weinig Nieuw Zeelanders géén tatoeage hebben. Zowel jong als oud, man of vrouw, dik of dun bijna iedereen heeft wel een tatoeage. En niet van die bescheiden plaatjes ook. Sommigen gaan van top tot teen ‘beschilderd’ door het leven. Misschien moeten wij er ook maar een paar laten zetten.

Het laten zetten van een tatoeage is kennelijk niet zo duur. Met het inkomen van de 'Jan Modaal' van Nieuw Zeeland, gemiddeld NZ$ 400 - NZ $ 500, - per week, wat overeen komt met ca. € 1.350,- netto per maand, maak je geen bokkensprongen in een land waar het prijsniveau vrijwel gelijk is als dat in Nederland.

Het was een leuke en interessante dag met opnieuw mooi weer.

Zaterdag, 15 december 2014,

Een nieuwe dag en vooral in Wellington eerst even kijken wat de weergoden ons bezorgen. Afgelopen nacht was namelijk een ‘typische Wellington nacht’: “storm en wat regen”. Vanochtend nadat de restanten waren weggetrokken is het opnieuw een prachtige dag geworden.

Eerst naar de haven gewandeld waar we zelfs te vroeg aankwamen voor de eerste rondleiding over de Sea Shepherd.

Het verhaal van de Sea Shepherd is in grote lijnen bekend. Het schip is gesponsord door een schatrijke Amerikaan.( de maker van de Simpsons) Vanzelfsprekend is de stichting Sea Shepherd in Nederland geregistreerd.

Het belangrijkste doel is de walvisjacht en de jacht op andere bedreigde waterdieren sterk te bemoeilijken. Bij het voorkómen van de jacht op walvissen heeft de Sea Shepherd te maken met een geduchte tegenstander. De Japanse fabrieksvloot immers wordt door beveiligingsschepen geëscorteerd maar soms wordt er toch succes geboekt in deze, in hun ogen rechtvaardige strijd. Zij gaan die strijd vaak aan met gevaar voor eigen leven.

Na een onderbreking van een jaar gaat Japan in 2015 weer vrolijk verder met de commerciële walvisvaart.

Tijdens de rondleiding werd de stuurhut bezocht en een aantal zaken binnen en buiten op het dek. Daar waren tevens de kleine, motorvaartuigen te zien die actief worden ingezet bij het bewerkstelligen van hun doel.

Het was in elk geval leuk om zo iets dergelijks eens een keer in het echt te zien.

Daarna naar Te Papa, het vermaarde Nationale museum van Nieuw Zeeland. Zoals in de meeste musea hier wordt ook in Te Papa geen entree geheven. Het is een dusdanig groot museum dat je keuzes moet gaan maken wat te zien en wat over te slaan.

We besloten de beeldende kunst maar kort te bezoeken en ons vooral te richten op de geologische en cultuurhistorische thema’s.

Het verhaal van de geschiedenis van de mens in Nieuw Zeeland is interessant. Ongeveer 800 jaar geleden betraden Polynesiërs, die met primitieve vaartuigen de verre reis hadden gemaakt, voor het eerst Nieuw Zeeland. Daarvoor was dit land het domein van uitsluitend de natuur. Nadat Cook het land had herontdekt werd de Europese invloed groter.

Om met dit laatste te beginnen de vrede tussen Maori en de Britten is definitief beklonken in het verdrag van Waitangi in 1840.

Een paar weken geleden hebben we de plaats nog bezocht waar deze historische gebeurtenis heeft plaatsgevonden namelijk de Waitangi Treaty Grounds.

Het vulkanisme en de aardbevingen in Nieuw Zeeland heeft alles te maken met het feit dat het land op twee verschillende aardplaten gelegen is en de breuklijnen kritisch over het land liggen.

Voor de bevolking kan de betekenis van een aardbeving dramatisch zijn. Er was een aardige demonstratie voor de bezoekers waarbij je zittend of staand in een huiskamer onderging je hoe een aardbeving in werkelijkheid voelt. Een hele ‘sensatie’, dat kun je wel zeggen.

Dit blijkt overigens ook de reden te zijn dat de meeste huizen in Nieuw Zeeland van hout zijn gebouwd. Allereerst zijn ze beter bestand tegen de effecten van een aardbeving. Bovendien is de schade voor mogelijke slachtoffers bij houten huizen veelal geringer dan bij stenen huizen.

Over vulkanisme waren een aantal mooie filmfragmenten te zien.

Het aantal indrukken tijdens een paar uur in een dergelijk groot museum is zo overweldigend dat ik dat niet in nog meer woorden wil en kan vatten. Het was een fantastische dag die ons lang zal bijblijven.

Zondag, 16 november 2014,

Vandaag nemen we afscheid van Wellington. Een stad die mij persoonlijk erg aanspreekt. Meer kosmopolitisch dan het veel grotere Auckland, een Europese uitstraling van de binnenstad met gezellige kroegen en terrassen en een prachtige ligging aan een baai. Heuvelachtig zeker ook. In die zin doet Wellington me ook wel aan San Francisco denken.

Maar de show gaat verder. Vandaag vertrekken we naar het Zuidereiland. Na, vanzelfsprekend eerst nog wat mailcontact met DHL, waarin mij werd verzekerd dat het pakje gisteren was bezorgd, hadden we aansluitend nog even een mail verzonden aan de volgende accommodatie. En wat bleek: ja hoor daar was het pakje afgeleverd. Straks maar gauw even checken of het goede pakje is bezorgd én of het hoorapparaat de reis heeft doorstaan.

In de ochtend nog even Wellington in, waar, in tegenstelling tot in veel andere steden, zondags nog wel iets te beleven is.

Rond 12 uur naar de haven vertrokken voor een prachtige bootreis bij schitterend weer. Weliswaar had het nog iets minder mogen waaien in de Cook Strait maar dat mag geen naam hebben. Het valt op dat je op de boot nogal wat Duits en Nederlands hoort praten. Het toeristenseizoen is kennelijk al vroeg van start gegaan.

Tegen 6 uur in de vroege avond komen we aan in Picton, een klein plaatsje aan de Noordkust van het Zuidereiland, prachtig gelegen aan de Queen Charlotte Sound, een lange baai omgeven door bergen. De economie van dit plaatsje dat 3000 inwoners heeft drijft volledig op het veelvuldige verkeer van- en naar Wellington.

Bij het hotel aangekomen lag daar een pakje klaar met: HOERA, twee hoorapparaten. Batterij erin en het werkte ook nog. Wat ben ik blij dat ik na in totaal 37, soms uitvoerige mailcontacten, zo'n stuk of 10 telefoongesprekken met vooral DHL, de douane hier in Nieuw Zeeland en een paar betrokken hotels, eindelijk die twee dingen in handen heb. Ik hoop van harte dat het verschil voor Loes ook te merken is want een beetje moedeloos van al dat gebulder is ze wel geworden!

Eén voordeel levert dit alles wel op: voor de beheersing van de Engelse taal in woord en geschrift kan ik iedereen aanbevelen iets belangrijks te laten overkomen met een koeriersorganisatie in een buitenland.

Mijn speciale dank gaat hier uit naar Anke, Audrey (de enige klantgerichte DHL medewerker in Nieuw Zeeland), de vriendelijke ambtenaar van de douane en natuurlijk de medewerkers van betrokken hotels.

Mijn dag kan niet meer stuk!

Maandag, 17 november 2014,

Vandaag eerst maar eens een paar tips opgevolgd van de dame achter de receptie. Zij adviseerde ons even buiten het aardige plaatsje Picton in Noordoostelijke richting te vertrekken richting Waikawa. Volgens de kaart loopt deze weg daar dood dus kan de bestemming gezien worden als het einde van de wereld. Die heb je overigens veel meer hier in Nieuw Zeeland.

Na de stralende dag gisteren liet de zon ons vandaag in de steek. Af en toe regende het wat maar het merendeel van de tijd was het droog en fris. Het verbaast me telkens weer hoe snel het weer hier kan veranderen en dat je op weerkaarten, daar ben ik toch redelijk in thuis, geen peil kan trekken.

Halfweg Waikawa, na het bezoeken van een paar mooie uitzichtpunten met fraaie vergezichten over de Queen Charlotte Sound, draaiden we om want het werd te druilerig. Onder deze omstandigheden een stuk te gaan lopen, neen daar hadden we geen zin in.

Vervolgens naar Blenheim gereden onder meer om inkopen te doen. In tegenstelling tot op het Noordereiland, waar je bijna overal wel grotere winkelketens hebt, hier moet je echt in het voren gaan inkopen. Je zult rekening moeten houden met het feit dat over grote afstanden weinig voorzieningen zijn.

Blenheim zelf is een aardig plaatsje. Het zijn de gigantische wijngaarden die hier vooral de aandacht trekken. Onoverzienbare oppervlakten met wijngaarden zover je kon je kon kijken.

Na een uurtje heb je het hier wel gezien en gingen we weer terug richting Picton. De druiven waren nog niet rijp dus er viel geen “Blenheim primeur” uit te proberen. De wijn uit dit land smaakt ons overigens toch wel uitstekend.

Op de weg terug naar Picton kom je halfweg grote, bizar uitziende oppervlakten tegen die geduid werden als “wetlands”. Op de bijbehorende toelichting stond te lezen dat het in feite wateropslagplaatsen zijn voor drogere perioden die zich vooral bevinden op het grensvlak van droge en natte gebieden. Heel fotogeniek waren de dode bomen die er gewoon in blijven liggen. De biodiversiteit, aldus de toelichting, schijnt in de Wetlands geweldig te zijn.

Weer terug in Picton een korte wandeling gemaakt want in de namiddag hield het op met het droge weer. Morgen, zo beweren de weertalenten, zou het weer een mooie dag moeten worden. En dat is belangrijk voor de dag van morgen maar daarover een volgende keer meer.

ZOJUIST VERNAMEN WE VAN EEN AARDBEVING OP HET NOORDEREILAND.

TER GERUSTSTELLING VAN EENIEDER: WIJ HEBBEN NIETS GEMERKT EN ONZE GEZONDHEID IS PRIMA!