Northland, het "subtropische" deel van Nieuw Zeeland

Vrijdag: 17 oktober 2014,

“Goedendag allemaal” of, zoals de Maori zeggen, “pai ra katoa” of, zoals meer gebruikelijk “Kia  Ora” wat zoveel betekent als “hallo”.

Vandaag begint het echte werk! Tijdig de koffers pakken en om 10 uur in de startblokken om te vertrekken naar het autoverhuurbedrijf. Dus hier blijven we nog even van af......

Na het optekenen van de lichte beschadigingen aan de Nissan Tijda worden we voorzien van een toelichting van een minuut of 10 hoe deze automaat werkt.

Een automaat heb ik niet veel ervaring mee maar in combinatie met het links rijden en afwijkende verkeersregels wordt het helemaal een feest.

Het is erg lastig om te wennen aan het links rijden, het gas geven en remmen met slechts één voet en, tot overmaat van ramp nog een handrem die met de voet bediend moet worden. Multi-tasken is al niet mijn sterkste kant maar nu wordt het toch wel er gortig.

In het begin ben ik dan ook geregeld op de verkeerde rijbaan te vinden van overigens een 4 baans- autosnelweg. Dit tot grote ergernis van de autochtonen die mij er herhaaldelijk luidruchtig claxonnerend op attent maken.

Een grote handicap vormt daarnaast het feit dat je geregeld probeert te schakelen met je rechterhand maar er valt niets te schakelen en al zeker niet aan de rechterkant. Ook het bedienen van de richtingaanwijzer gaat met grote regelmaat ten koste van het aan- en uitzetten van de ruitenwissers.

Een sensatie op zich vormen de rotondes die linksom gereden dienen te worden. Afijn, aan het eind van de dag stond onze Tijda nog netjes en onbeschadigd op de parkeerplaats van het hotel. Een prestatie van maar liefst 175 km “spookrijden”.

In de middag de waterval bekeken van Whangarei. Naar verluid een half uur lopen vanaf het centrum van de stad. Na een kleine drie kwartier kwamen we tot de conclusie dat deze drie kwartier voor ons niet haalbaar bleek en hebben we de auto alsnog gepakt.

De Whangarei Falls zijn zonder meer erg mooi en heeft ruim 50 meter verloop. Geen Niagara maar toch de moeite waard. De subtropische vegetatie rondom de waterval maakt het geheel erg apart. We zijn via een goed te belopen pad naar de voet van de waterval gelopen.

Aansluitend boodschappen gedaan bij “Pack & Save”, een soort super kruidenier zoals je die ook dikwijls in de VS aantreft.

Na een bezoek aan de jachthaven, waar helaas nog niet te veel te beleven viel gezien het feit dat het nog vroeg in het seizoen is, zijn we naar onze hotel vertrokken waar Loes een heerlijke spaghetti heeft bereid.

Na een paar glazen wijn toch nog te laat in de kribbe gegaan maar geweldig geslapen.

In de avond nog gauw even dit dagverslag geschreven. Ook zijn we druk geweest met het uitzoeken van de diverse accommodaties voor de komende dagen. Ondanks het vroege seizoen blijken al flink wat hotels en motels volgeboekt.

Zaterdag 18 oktober 2014,

 Mooi op tijd uit de veren en na een groots ontbijt op weg gegaan richting Paihia, het centrum van de Bay of Islands. Een toeristische hotspot van Nieuw Zeeland. Een tegenvaller bleek de regendruppel die eerst aarzelend en, vanaf het vertrek in Whangarei, in toenemende mate en intensiteit op ons neerkwam. Kortom het weer was niet best maar koud was het niet.

In het volgende verblijf konden we mooi vroeg inchecken. De rest van de dag doen we het wat rustig aan. De reis van gisteren met alle inspanningen van het “nieuwe” autorijden hebben de nodige sporen van vermoeidheid achter gelaten.

Nadat we ons in de mooie kamer van het motel hebben geïnstalleerd hebben we een culturele middag ingelast door de “Waitangi Treaty Grounds” met een bezoek te vereren. Op deze historische plaats zijn enkele decennia geleden overeenkomsten gesloten over de samenwerking tussen enerzijds de Maori en anderzijds de Britten als kolonisten. Overigens, aldus de waarheid die we hier hebben kunnen lezen, als Abel Tasman zaliger destijds wat beter had doorgepakt had men hier Nederlands gesproken. Hij heeft het door hem ontdekte Nieuw Zeeland te oninteressant bevonden en het toen maar aan de Britten overgelaten het verder te koloniseren. De “Grounds” met daarop een aantal historische gebouwen was een erg mooie plek. Jammer dat alleen de soms pittige regenbuien bewerkstelligden dat we de buitengebieden links hebben moeten laten liggen. Niettemin een interessante middag. 

Onze accommodatie ligt iets buiten Paihia in een fantastisch mooie omgeving. Vandaar hopen we dat de weergoden ons morgen wat beter gezind zijn dan vandaag.

 Zondag, 19 october 2014,

Terwijl jullie klaar staan om naar de zondagse Hoogmis te gaan hebben wij hier de dag er al weer bijna opzitten en schrijf ik mijn epiloog van de dag. Het is een fantastische dag geworden vol hoogtepunten.

Allereerst via de ferry van Paihia naar Russell gevaren, een pittoresk gelegen

dorpje dat in het verleden bekend stond als het “Sodom en Gomorra” van de Pacific. Nou daar is verrekte weinig van terug te vinden. Er staan wel drie kerken voor een paar honderd gelovigen. Kom daar in Nederland maar eens mee!! Dit alles laat onverlet dat Russell een prachtig dorp is midden de Bay of Islands. Wij hebben de moeite genomen de hoogste piek van het schiereiland boven het dorp te beklimmen en van daaruit heb je een fabelachtig uitzicht over de baai met z’n vele eilanden. Bovendien vallen de mooie huizen en de fantastische bloemen en bomen op. Een lustoord voor een botanicus lijkt me.

In de middag hebben we Kerikeri, zo heet de plaats écht, bezocht. In de plaats zelf viel niet veel te beleven mede dankzij zondag. Ook spraken we nog met een 32 jaar geleden geëmigreerde Nederlander die overigens met enige regelmaat zijn vaderland opzocht. Hij vertelde dat NZ een geweldig land is met veel prachtige natuur en ruimte maar met erg weinig sociale contacten. 

Wij bezochten de Rainbow Falls nabij de stad. Zij deden voor natuurschoon nauwelijks onder voor de waterval die we in Whangarei hebben gezien. Al met al een leuke dag waarbij het weer zich ook van zijn goede kant liet zien. Morgen reizen we verder naar de Noordkust aan de Doubtless Bay waar we eveneens 2 nachten zullen doorbrengen.   

Maandag, 20 oktober 2014,

Mooi  op tijd vertrokken we voor een, naar ons idee, korte etappe van ca. 100 km naar de noordkust van Northland. We hadden een toeristische route uitgekozen die ons langs erg fraaie vergezichten en uitzichten over de vele baaien bezorgden. We gingen daarnaast op zoek naar het monument ter nagedachtenis aan de aanslag op de Rainbow Warrior, het vlaggenschip van Greenpeace in de jaren 80. Voor de kust van Nieuw Zeeland, in de Matauri Bay, is deze in opdracht van de Franse (!!!!) geheime dienst, tot zinken gebracht. Hierbij ging de boot verloren en kwam één medewerker om het leven. En jawel: je ziet dat zelfs in dié jaren de Fransen het de medemens al lastig maakten.

Ofschoon de koffie in NZ goed te drinken is presteerde men het vanochtend ons een kop uiterst onsmakelijke koffie (deed me denken aan New York…!!)  voor te zetten.  Gauw wegwezen op weg naar Doubtless Bay waar het kleine plaatsje Mangonui ons verblijf voor de komende twee nachten zal vormen. We verblijven er in een Bed & Breakfast.

Hoewel we onderweg verrast werden door een kleine maar felle bui, hebben we het de rest van de dag mooi droog gehouden. Echt Nederlands voorjaarsweer met mooie wolkenluchten, een frisse wind, geregeld zon en een uitermate hoog UV gehalte.  Uiteindelijk duurde de trip van vandaag ruim drie uur. Aanmerkelijk meer dan de 1½ uur die ik had ingecalculeerd.

De middag deden we enige sightseeing en een cultuurhistorische wandeling door Mangonui alsmede in de directe omgeving. Morgen verkennen we het schiereiland Whatuwhiwhi.

Dinsdag 21 oktober 2014,

De dag beginnen we met een stevig Engels ontbijt in gezelschap van een stel uit Auckland en de alom aanwezige bazin van de B & B die niet ophoudt toeristische informatie over ons uit te strooien waarvan we al lang op de hoogte zijn. Rond half 10 hebben we ons aan haar greep kunnen ontworstelen en zijn we op pad gegaan.

Voor het eerst een dagje rustig aan in Nieuw Zeeland. Aan de noordkust van het Noordereiland.  Met het flitsende Mangonui (uit te spreken als Mongkonoeie, hetgeen ‘grote haai’ betekent in het Maori) als basis verkennen we het schiereiland Karikari. Opvallend zijn hier de uitgestrekte weilanden, vele hectaren groot met ongelooflijke aantallen koeien of schapen.  Bovendien is de afwezigheid van mensen opvallend. Maar ja wat wil je in een land dat zeven keer zo groot is als Nederland met nauwelijks 4 miljoen inwoners. De (soms zwarte) schapen niet meegeteld!

Karikari is een schiereiland van een fantastische schoonheid. Aangezien het weer meezat; prachtig zonnig en niet te veel wind maakten we een flinke strandwandeling. Pech is natuurlijk wel als je ergens iets wilt drinken in het voorseizoen het daarvoor in elk geval dit jaar,nog iets te fris is geweest de afgelopen weken. Niettemin laat het voorjaar zich hier in het doorgaans warme noorden van zijn uitbundige kant zien. Alom komen de meest exotische bloemen tot bloei; een fantastisch gezicht.

Aansluitend maakten we nog een wandeling rondom de hoogten van Mangonui. Vervolgens voorbereiden van de lange reisdag naar het zuiden morgen.

Woensdag, 22 oktober 2014,

Al om 7 uur opgestaan om de bagage in te pakken, snel te ontbijten en te vertrekken voor een flinke etappe naar het zuiden via de toeristische route.  Het snel ontbijten en vertrekken konden we vergeten met onze vriendelijke doch spraakzame eigenaresse van het B & B en de  twee andere gasten in de accommodatie. Van hen begrepen we dat Nieuw Zeeland, gezien de omvang, geschikt is voor ca. 6 miljoen schapen. Het zijn er in de praktijk 32 miljoen dus van enige overbevolking en mogelijke inteelt is beslist sprake. Na al deze wetenswaardigheden in ons opgenomen te hebben reden we niettemin toch nog tegen 9 uur weg.

De route voerde ons langs een zeer bosrijke omgeving en, naarmate de reis zuidwaarts vorderde, werden deze steeds groter en de weg steeds bochtiger. Na ruim 1½ uur bereikten we de ferry van Kohukohu (typische Maori naam) naar Rawene. We bewonderden de Tanemahuta, de grootste boom van Nieuw Zeeland (51 meter hoog met een diameter van maar liefst 14 meter). De route voerde verder langs fantastische vergezichten en vele honderdduizenden schapen.

Opvallend is dat de toegestane snelheid in NZ buiten de bebouwde kom in principe overal 100 km per uur is. Dat geldt tevens voor die wegen die erg bochtig zijn. Daar is  een snelheid van nauwelijks 50 km/uur haalbaar. Af en toe staat er een vermelding van een adviessnelheid op een bord maar dat is meer uitzondering dan regel. Het links rijden in de automaat begint inmiddels aardig te wennen. Slechts nu en dan gaat de ruitenwisser aan bij het voornemen links- of rechtsaf te slaan en heel af en toe moet ik door Loes gecorrigeerd worden als ik kennelijk voornemens ben de verkeerde rijbaan te nemen. 

Rond 5 uur bereikten we Wellsford, na een lange mooie rit van ruim 310 km.  Hiermee is de bijdrage over deze etappe voltooid. Morgen verlaten we Northland om, via Auckland, naar Coromandel te vertrekken. Dit geldt als hét recreatiegebied voor de mensen uit Auckland. Niet heel geweldig getimed want komend weekend is voor de inwoners een lang weekend. Maandag is er een zogenaamde “bank holiday” en veel mensen maken er een extra lang weekend van door ook daarvoor één of meerdere dagen vrij te nemen.

Subtropisch is het hier in Northland niet geweest maar met uitzondering van afgelopen zaterdag hebben we heel mooi weer gehad waarbij we veel konden ondernemen.

Ook jullie in Nederland gaan een lang weekend tegemoet doordat de zomertijd ten einde loopt. Alvast bij voorbaat wens wij jullie een prettig “lang” weekend toe en geniet van het uurtje extra.

Wij laten over een aantal dagen weer van ons horen.